فضاي سيبرنتيك به مثابه فضاي شهري: مطالعه موردي شهر تهران

ويژگي هاي ارتباط از طريق رايانه و امكاناتي كه شبكه اينترنت براي ايجاد اين ارتباطات فراهم مي آورد از يك سو و افزايش روز افزون كاربران اين شبكه و جذابيت برقراري اين نوع ارتباط از سوي ديگر، همگي نشانه هاي پيدايش صورت بندي جديدي از تعاملات اجتماعي به شمار مي آيند. فضاي سيبرنتيك كه به واسطه ايجاد اين ارتباطات شكل مي گيرد، كاركردهايي دارد كه به نظر مي رسد در برخي از آن ها هم چون ايجاد امكان تماس و رابطه با ديگري با كاركردهاي فضاي شهري هم پوشاني داشته باشند.
روابط بين فردي و ماهيت فرهنگي روابط اجتماعي در فضاي سيبرنتيك، عمدتا در قالب مطالعات انسان شناسي سيبرنتيك مورد بررسي و مطالعه قرار گرفته است. نظر به توسعه و فراگير شدن امكان برقراري اين گونه جديد ارتباط اجتماعي و بهره گيري روزافزون از آن در نزد كاربران اينترنت در شهرها و به خصوص در شهر تهران، مطالعه و بررسي آن امري ضروري و لازم به نظر مي رسد. با توجه به اين امر، مقاله حاضر در پي بررسي مولفه ها و پيشينه هاي فرهنگي- اجتماعي برخي كاربران اينترنت در شهر تهران و مطالعه دلايل روي آوردن آنان به اين ارتباط جديد اجتماعي است. در اين مقاله تلاش شده است با تكيه بر چارچوب نظري بر گرفته از نظريه شهري لوفبور و مفاهيم همانندنمايي و بازنمود ليوتار و با استفاده از روش هاي انسان شناسي فضاي مجازي اينترنت، فضاهاي شهري با توجه به خاستگاه هاي اجتماعي كاربران مورد تحليل قرار گيرد.
يافته هاي فضاي سيبرنتيك از نظر كاربران اينترنت در شهر تهران به دليل مناسبي براي فضاي شهري در ايجاد و برقراري ارتباط اجتماعي است.عمده ترين دلايل ذكر شده از طرف اين كاربران براي انتخاب خود عبارتند از: الف) محدوديت هاي موجود در فضاي واقعي، ب) امكان بروز نظرات و عقايدي كه مي تواند در فضاي واقعي پي آمدهايي در بر داشته باشد، پ) عدم نياز به برنامه ريزي زماني وسهل الوصول بودن امكان ارتباط در فضاي مجازي، ت) آسان تر بودن يافتن نقاط مشترك و مسايل مورد علاقه در ارتباط هاي مجازي، ث) عدم نياز به ايجاد روابط چهره به چهره براي به دست آوردن شناخت هاي اوليه.