انسان شناسي گفت و گو: پويايي ممنوعيت ها و تعلق ها در حوزه مبادله

در تحليل انسان شناختي، گفت و گو را مي توان نوعي "مبادله" به حساب آورد که طرفين آن با حضور فيزيکي و ذهني در حوزه اي ويژه (حوزه تبادل) وارد کنش متقابل با يکديگر مي شوند. حوزه تبادل خود در ميداني تعاملي از دو حوزه ديگر قرار مي گيرد؛ از يک سو، حوزه ممنوعيت ها (تابوها) که هر گونه ورود سامان نايافته و غير قانونمند در آن سبب ايجاد تنش و تعارض مي گردد و اين تنش ها که مي توانند به بحرانهايي سخت تبديل شوند خود را به درون حوزه تبادل نيز منتقل مي کنند. از سوي ديگر، در اين باره با حوزه اي از تعلق ها (توتم ها) روبه روييم که در سطوح و لايه هاي متفاوت، متداخل و پويا وارد عمل مي شوند و در آن شدت تعلق و تداوم تعلق دو عامل اساسي به حساب مي آيند. در اين جا نيز هرگونه خروج از کل حوزه يا هرگونه جابجايي ميان سطوح و تغيير شدت يا تداوم تعلق، چنانچه به صورتي سامان نايافته و غيرقانونمند انجام بگيرد، به همان نتايج فوق منجر مي گردد. در نهايت، حوزه گفت و گو تابعي است از کنشها و واکنشهاي انجام يافته در دو حوزه تابويي و توتمي. مبناي نظري در رويکرد انسان شناختي به اين موضوع با حرکت از تحليل مالينوفسکي از "کولا" و نظريه "هديه" موس، به نظريه هاي لوي- استراوس و فرانسواز هريتيه بر ممنوعيت ازدواج با محارم به مثابه پايه تعيين حوزه هاي تابويي و توتمي و مبادله و گفت و گو تکيه زده و از اين راه تلاش مي کند چارچوبي نظري و تحليلي براي مفهوم گفت و گو ميان فرهنگ ها ارايه نمايد.