شعر به عنوان يكي از انواع سنتي ادب، از ديرباز كانون توجه انديشه وران، منتقدان ادبي و واژه شناسان بوده است و هر يك از آنان كوشش كرده اند تا در حوزه دانش خود، به كند و كاو درباره جنبه اي از مباحث دامنه دار آن بپردازند.
از آنجا كه اين نوع ادبي، پي آمد و دستاورد كنش و واكنشهاي عقلاني و احساسي آفريننده خود، يعني شاعر است، در بردارنده پاره اي از ويژگيهاي انساني و بلكه آينه تمام نماي او به شمار مي آيد.
با توجه به گستردگي موضوعات مربوط به شعر، تاكنون پژوهشهاي گوناگوني درباره آن انجام شده كه هر كدام توانسته است بخش محدودي از آن موضوعات را تبيين كنند. از جمله مسايل پر اهميت نزد محققان ادبي، كيفيت واژگان و چگونگي كاربرد آنها در شعر مي باشد. آنچه كه موجب اين اهميت گرديده است، از سويي جنبه زيبايي شناختي و نيروي تاثيرگذاري واژه بر مخاطبان و از سوي ديگر گنجايش بالاي مجموع واژگان در انتقال مفاهيم ذهني و عواطف سراينده شعر است.