از ديرباز مفهوم مرگ بي رنج به اين معنا بوده است كه افراد فرتوت و بيمار را بدون تحمل هيچ رنجي به زندگيشان خاتمه دهند. به نظر انسان گرايان، وظيفه پزشك كمك به بهبود بيمار است ؛ ولي تعدادي اين كمك را در نگهداري بيمار بيهوده مي شمردند و وظيفه پزشك را تنها در تهيه زمينه مرگ بي رنج مي دانستند. اين دسته بيشتر نژاد پرستان بودند كه به دنبال نژاد برتر و انسان ايده آل بودند و به تأسي از ديدگاههاي نژاد پرستان و عقايد داروين، كارهاي تحقيقاتي فراواني در جهت اصلاح نژاد و نسل انجام دادند. آنان، عقيم كردن اجباري و ممنوعيت ازدواج را براي افراد ناقص الخلقه پيشنهاد دادند و در نهايت بيماران لاعلاج را سر به نيست كردند ؛ زيرا براي جامعه و دولت خسارات مالي فراوان به بار مي آوردند و انسانهاي غير مولد بودند. انديشه مرگ بي رنج زمينه مساعدي را براي دوران ناسيونال سوسياليسم در آلمان فراهم كرد كه منجر به كشتار جمعي با انگيزه اصلاح نژاد شد. نابودي و عقيم سازي بيماران در آلمان نازي در جهت اجراي سياست پاكسازي قومي و نژادي به وقوع پيوست و علل اجراي مرگ بي رنج را در آلمان نازي مي توان در بنيانهاي فكري و مسلكي سياسي تك گراي حزب خودكامه يافت.