مرز وجودي هر كس تا جايي است كه مي شود، مي بيند و مي فهمد. ما براي شناخت دنياي فكري سپهري، ناگزيريم در شنيدن ها، ديدن ها و دريافت هايش تامل كنيم.
سپهري به ميانجي آگاهي گسترده و حس نيرومندش، فضاهاي عرفاني را لمس كرده و براي سلوك خود مراحلي را پشت سر گذاشته است. او آموزگاري است كه مي خواهد ما را با "نگاه تازه"، "سكوت"، "سادگي"، "صلح با هستي و شفقت بر خلق "، "عشق"، "سفر" و "از خويشتن بيرون شدن" كه همان "فنا"، در اصطلاح عارفان است، فرا بخواند. انديشه او در اين زمينه، همخواني زيادي با آموزه هاي كريشنامورتي، عارف معاصر هندي دارد. اينان هر دو ما به نگاه در هستي و يگانگي با آن فرا مي خوانند.
سپهري، مرزهاي اعتباري را شكسته و با عبور از هزار توي كثرت ها، به ناگاه خود را با جهان، يگانه ديده است. او سالكي است كه در شعرش، سلوك كرده است، سلوكي آييني. دل مشغولي عمده سپهري در پايانه عمر، دنياي آرماني بوده است ؛ دنيايي كه پر از شهد و شهود است و رميده از "لجه ي دنياي فرو دين".