مقايسه اثر تمرينهاي كششي ايستا و PNF به همراه بررسي مجدد روايي آزمون بشين و برس

هدف از تحقيق حاضر، مقايسه اثر تمرين کششي ايستا و سه نوع تمرين PNF با نامهاي ايست- رهايي، انقباض- رهايي، ايست- انقباض- رهايي روي پيشرفت انعطاف پذيري عضلات همسترينگ بوده همچنين روايي آزمون بشين و برس، در اين تحقيق ارزيابي مجدد شد. در اين تحقيق، 75 دانشجوي دختر 18 تا 24 ساله شرکت کردند. آزمودنيها با توجه به نمره هاي انعطاف پذيري رتبه بندي و بر اساس رتبه ها، به طور "تصادفي لايه اي" به پنج گروه همگون (چهار گروه تجربي و يک گروه شاهد) تقسيم شدند. مدت زمان تمرينهاي کششي شش هفته بود که هفته اي سه بار و هر بار 20 دقيقه انجام مي شد. اين تمرينها از نظر مدت و شدت يکسان بودند و اصل اضافه بار نيز براي آنها به طور يکنواخت در نظر گرفته شد. بعد از پايان اين دوره، مجددا از آزمودنيها آزمون انعطاف پذيري به عمل آمد. سپس با استفاده از تحليل واريانس عاملي، يافته هاي تحقيق تجزيه و تحليل شدند.
نتايج تحقيق نشان دادند، تمام گروههاي تجربي نسبت به گروه گواه به طور معناداري (P<0.01) در انعطاف پذيري پيشرفت داشتند. در بين گروههاي تجربي، گروه ايستا افزايش بيشتري نسبت به سه گروه ديگر نشان داد. ولي اين تفاوت از نظر آماري معنادار نبود. همچنين، پارامترهاي آنتروپومتريکي (قد، وزن، طول دست، طول پا، قد نشسته و نسبتهاي دست و پا به طول قد) با ميزان انعطاف پذيري اوليه و با ميزان پيشرفت در انعطاف پذيري، هيچ گونه رابطه معناداري نداشتند. بدين دليل، روايي آزمون بشين و برس مجدداً تاييد شد.
بر اساس تحقيق حاضر مي توان نتيجه گرفت، هم تمرين کششي ايستا وهم تمرينهاي PNF (صرفنظر از تکنيک بکار رفته) هر دو بر پيشرفت انعطاف پذيري موثرند. بنابراين، معيار ارجحيت يکي بر ديگري را بايد با توجه به علائق و محدوديت هاي فردي جستجو کرد و نه از نظر پيشرفت بهتر. همچنين، از آزمون بشين و برس استاندارد مي توان براي اندازه گيري انعطاف پذيري عضلات همسترينگ استفاده کرد.