تحقيق حاضر با تاكيد بر عنصر رابطه اي به مطالعه انزواي اجتماعي مي پردازد و علل و پيامدهاي آن را مورد بررسي قرار مي دهد. اين تحقيق از نوع پيمايشي است كه طي آن با 734 نفر از شهروندان تهران و كرمان بين سنين 20 تا70 سال مصاحبه شده است. حجم نمونه به ترتيب براي دو شهر مذكور معادل 530 و 204 نفر مي باشد. براي تحليل داده ها از مدل سازي خطي سلسله مراتبي استفاده شده است. يافته ها نشان مي دهد كه متغيرهاي سطح توسعه اقتصادي ـ اجتماعي منطقه و ثبات ساكنان در سطح ساختي و اعتماد، امنيت و تعدد گره ها و هويت ها در سطح فردي اثرات موثر و معني داري بر روابط اجتماعي دارند. همچنين سطح روابط اجتماعي به نوبه خود تاثير مؤثر و كاهنده اي بر احساس تنهايي و احساس عجز نشان مي دهند.