واژه «بداهت» در عرف و در دانش منطق به صورت مشترك لفظي به دو معناي متفاوت به كار مي رود؛ در عرف به معناي نسبي روشن و مانوس استعمال مي شود ولي در اصطلاح منطق مفهومي نفسي دارد و به معناي ادراك غيرمسبوق به ادراكات پيشين و غيرماخوذ از آنها به كار مي رود. در بحث از بداهت تصورات حسي، مفهوم دوم به كار مي رود. بداهت تصورات حسي توسط فخر رازي به صورت مسأله منطقي تدوين شد و نزد دانشمندان متاخر مورد بحث قرار گرفت. وي با ارايه دو قاعده كاربردي در تمايز مفاهيم نظري و بديهي، مساله بداهت تصورات حسي و وجداني را مطرح كرد. او را در اين نوآوري دلايلي است و عواملي مسبوقيت تصديق اولي بر تصورات اولي عمده ترين دليل اوست و مهمترين انگيزه اش انكار تصورات نظري و بديهي انگاري همه تصورات حاصر براي انسان است. اگرچه منطق دانان مسلمان با بديهي انگاشتن تصورات هم راي وي نيستند؛ بسياري از آنان از جمله خواجه طوسي و ميرسيد شريف جرجاني در بديهي انگاري تصورات حسي با وي همداستان شده اند. از سوي ديگر كساني كه ملاك بداهت تصورات را بساطت مفهومي مي دانند، تصورات حسي را بديهي نمي پندارند. نظريه بداهت تصورات حسي علاوه بر رخنه هاي عمده، اساسا بر درآميختن دو مفهوم عرفي و اصطلاحي بداهت مبتني است.