يكي از قواعد فقهي معروف قاعده فراش مي‌باشد كه از حديث نبوي معروف "الولد لفراش و للعاهر الحجر" گرفته شده است كه به موجب آن چنانچه انتساب طفلي به پدر مورد شك و ترديد قرار گيرد با شرايطي، نسب آن طفل به پدر اثبات مي گردد، اين قاعده در حقوق از اين جهت كه يكي از ادله اثبات نسبت قانوني طفل به حساب مي‌آيد و مطابق آن كودك متولد شده ملحق به شوهر مي شود، معروف به اماره فراش است و دو ماده 1158 و 1159 قانون مدني ايران نيز مبتني بر اين قاعده بوده و ماده 1322 ق.م نيز صراحتا آن را از امارات قانوني به حساب آورده است. در اين مقاله مدرك فقهي قاعده فراش، جايگاه حقوقي آن، شرايط تحقق قاعده، مفاد و قلمرو آن و مجاري و مصاديق فراش به طور مستند تبيين گشته و جهات مختلف نسب كودك كه به لحاظ حقوقي ارتباط به قاعده فراش پيدا مي‌كند مورد بررسي قرار گرفته است.