رابطه مباني فهم فقهي متون وحياني با معناشناسي و هرمنوتيك

هرمنوتيك و كيفيت فهم فقهي كتاب و سنت به عنوان دين و شريعت دو بحث بسيار مهم محافل علمي و حوزوي است و از جهات متعددي مورد كند و كاو و نقد و نظر قرار گرفته است. نتايج  بحث از هر دو موضوع، اساس بسياري از مباحث ديگر و نگرش هاي مختلف در حوزة علوم اجتماعي و انساني مي باشد. دانش اصول فقه مهم ترين منبع دريافت اصول، قواعد و كيفيت فهم فقهي است . مباحث الفاظ، ظهورشناسي و حجيت ظهور در آن دانش ارتباط وثيقي با معناشناسي و شاخه مهمي از هرمنوتيك معاصر دارد، اگر چه خواستگاه هرمنوتيك در غرب با هرمنوتيك در اصول فقه متفاوت است. اين مقاله در صدد است جايگاه هرمنوتيك و معناشناسي را در حوزه فهم فقهي قرآن و روايات و ارتباط آن با علم اصول فقه بررسي و تبيين نمايد و براي اين منظور بحث مختصري درباره معناشناسي و ادوار هرمنوتيك آورده شده است.