اين مقاله فوتبال را از منظر دانش انسان شناسي به عنوان يك واقعه تام اجتماعي مورد مطالعه قرار مي‌دهد و مي كوشد تا رفتارهاي جمعي و كارناوالي مرتبط با فوتبال را به عنوان يك خرده فرهنگ مورد بررسي و مطالعه قرار داده و پيوند آن را با ساير پديده هاي اجتماعي و فرهنگي جامعه پديدار سازد. مطالعات ميداني، در اين تحقيق جلوه هاي خرده فرهنگ كارناوالي در ايران را اين گونه نشان مي‌دهد: رقص و پايكوبي، كاربرد مواد منفجره، شكستن و خرد كردن اشياء، دگرگوني مدل پوشش زنان، از ميان رفتن فاصله هاي اجتماعي، بهره گيري از سمبوليسم ممنوع، استفاده از زبان طنز آلود و غير جدّي و گاه ركيك. اين جلوه ها سعي در ساختار زدايي از وضعيت هاي رسمي در فرهنگ جامعه دارند. خرده فرهنگ كارناوالي فوتبال در ايران، خود را در قالب پرچم، لباس، آرايش، آرايه، بوق و صدا، رقص، پايكوبي و صدا و گاه آشوبگري موقت در نظم اجتماعي نشان مي‌دهد. مطالعات انسان شناسي نشان مي‌دهد كه بكارناوال فوتبال نمي توان از منظر يك ضد فرهنگ نگريست بلكه كارناوال هاي فوتبال در واقع گونه هاي يك خرده فرهنگ منتقد هستند كه تنها در نتيجة بسته بودن مفهوم فرهنگ تبديل به يك ضد فرهنگ مي شوند و با خشونت مي آميزند.