بررسي ميزان بروز حوادث جديد كرونري در بيماران ديابتي مبتلا به IHD در دو گروه ديابت كنترل شده و كنترل نشده با معيار هموگلوبين A1c

مقدمه: نقش كنترل ديابت در كاهش حوادث كرونري در بيماران ديابتي مبتلا به IHD نامشخص است. در اين مطالعه سعي شده است اثر كنترل ديابت با معيار هموگلوبين A1C بر ميزان حوادث كرونري بررسي گردد.
روش كار: اين مطالعه كه به صورت آينده نگر انجام شد تعداد 204 بيمار ديابتي نوع 2 با سابقه بيماري ايسكميك قلبي از ميان مراجعين به كيلينيك خصوصي و بيماران بستري در بخش قلب بيمارستان قائم به مدت يكسال پيگيري شدند. از كليه بيماران در ابتداي مراجعه شرح حال گرفته و معاينه فيزيكي كامل انجام و الكتروكارديوگرافي و اكوكارديوگرافي و در صورت نياز تست تحمل فعاليت، SPECT يا آنژيوگرافي كرونر انجام شد. ميزان قند خون ناشتا و HbA1C نيز تعيين شد سپس هر سه ماه يك بار بيماران ويزيت شدند و معاينه فيزيكي و تست هاي لازم جهت كنترل و سير بيماري كرونر انجام و FBS و HbA1C كنترل شد، در پايان مطالعه از مجموع 204 بيمار، 85 نفر ديابت كنترل شده (ميانگين HbA1C 7≥) و 119 نفر ديابت كنترل نشده (ميانگين HbA1C 7<) داشتند. اطلاعات جمع آوري شده با استفاده از آمار توصيفي و X² تجزيه و تحليل شد.
نتايج: توزيع سني، جنسي در دو گروه نسبتا يكنواخت بود. ميانگين سني كل بيماران حدود 60.4 سال بود، روش كنترل اساسي ديابت در هر دو گروه استفاده از داروهاي خوراكي هيپوگلسيميك بود. توزيع ريسك فاكتورهاي ماژور ديگر نيز در دو گروه تفاوت معني داري نداشت. ميانگين ميزان هموگلوبين A1c در گروه كنترل شده 6.6 و در گروه كنترل نشده حدود 8.3 بود. طي مطالعه تعداد 103 بيمار (51%) حداقل يك بار به حادثه حاد كرونري مبتلا شدند. از اين تعداد 71 بيمار (35%) دچار ايسكمي راجعه، 28 بيمار (14%) دچار انفاركتوس ميوكارد و 4 بيمار (2%) نيز دچار مرگ با واسطه حوادث كرونري شدند. ميزان ايسكمي راجعه 7% و ميزان انفاركتوس ميوكارد 1% در گروه كنترل نشده بيش از گروه كنترل شده بود ولي اين تفاوت ها معني دار نبودند. ميزان مرگ و مير در گروه كنترل نشده 3% بيش از گروه كنترل شده بود كه باز هم ارزش آماري نداشت.
نتيجه گيري: در مطالعه فوق هرچند كنترل قند خون (7≥HbA1C) سبب كاهش بروز حوادث كرونري در بيماران ديابتي مبتلا به IHD شد ولي اين تفاوت از نظر آماري معني دار نبود.