بررسي تاثير يك برنامه تمريني منتخب دويدن در آب كم عمق با شدت 70 درصد بيشينه بر توان هوازي و تركيب بدني دختران 17-15 ساله دبيرستاني

تمرينات هوازي در آب كه به اشكال مختلف دويدن، پريدن و راه رفتن قابل اجراست، نتايج منحصر به فردي به دنبال دارد. تمرينات دويدن در آب، به سه صورت دويدن در آب كم عمق، دويدن در آب عميق بدون وسيله شناوري و دويدن در آب عميق به كمك وسايل مخصوص شناورسازي اجرا مي شود. در اين تحقيق، 22 دختر غيرورزيده دبيرستاني با ميانگين سني 15.42±0.82، در دو گروه تجربي و شاهد، پيش آزمون و پس آزمون ارزيابي توان هوازي، تركيب بدني، وزن و دو 540 متر را انجام دادند. گروه تجربي با قرار گرفتن در آبي به عمق 70 درصد ارتفاع قد، برنامه تمريني خود را با تكرار سه روز در هفته آغاز كرده و به مدت 18 هفته ادامه دادند. زمان دويدن در آب از 20 دقيقه شروع شده و به ترتيب هر جلسه يك دقيقه به آن اضافه شده به طوري كه در روز آخر، مدت زمان تمرين به 37 دقيقه رسيده است. ميانگين درجه حرارت آب در طي جلسات تمرين نسبتا ثابت و برابر 2±27 درجه سانتي گراد بوده است. نتايج به دست آمده عبارتند از: افزايش معني دار 4.7 درصدي VO₂max مطلق، كاهش معني دار 1.7 درصدي وزن بدن، كاهش معني دار 6.5 درصدي چربي بدن و كاهش معني دار 12.8 درصدي ركورد دو 540 متر. در مجموع، با توجه به نتايج تحقيقات انجام شده، هدف از انجام تمرينات هوازي در آب، نوع تمرينات را مشخص مي سازد: اگر هدف از انجام تمرينات، حفظ آمادگي قلبي - عروقي ورزشكاران آسيب ديده و گروه هاي خاص مي باشد، بهتر است كه تمرينات در قسمت عميق استخر، به كمك وسيله شناورسازي يا بدون آن انجام شود. اگر هدف از انجام تمرينات، افزايش VO₂max افراد مي باشد، بهتر است كه تمرينات، در قسمت كم عمق استخر و با حفظ الگوي دويدن در خشكي انجام گيرد.