بررسي روايي آزمون هاي دو 45 و 200 متر سرعت براي ارزيابي توان بي هوازي در پايگاه هاي ورزش قهرماني

به منظور بررسي روايي آزمون هاي دو 45 و 200 متر سرعت در سنجش توان بي هوازي، 32 دانشجوي پسر تربيت بدني با دامنه سني 20 تا 30 سال، از ميان داوطلبان شركت در تحقيق، به صورت تصادفي انتخاب شدند. آزمودني ها 3 آزمون را به عنوان آزمون هاي بي هوازي اجرا كردند: آزمون هاي وينگيت، دو 45 متر و 200 متر سرعت. در بررسي داده هاي تحقيق از روشهاي آماري آناليز رگرسيون و تي - استيودنت استفاده شده و سطح معني داري 5 درصد منظور گرديد. نتايج حاصل از تجزيه و تحليل داده ها نشان داد كه بين توان بي هوازي وينگيت و مدت زمان آزمون ميداني دو 45 متر سرعت همبستگي معني داري وجود ندارد. بين حداقل توان هاي مطلق و نسبي و شاخص خستگي در آزمون وينگيت و آزمون ميداني دو 200 متر سرعت، رابطه معني دار متوسطي به ترتيب 0.40-، 0.45- و 0.35 به دست آمد (P<0.05). با اين حال، اختلاف ميانگين ها معني دار بود. نتايج تحقيق نشان داد كه براي سنجش توان بي هوازي نمي توان به شاخص مدت زمان آزمون هاي ميداني دو 45 و 200 متر سرعت اتكا كرد و بهتر است از آزمون هاي معتبري استفاده نمود.