تابع تقاضاي واردات كل ايران: يك ارزيابي مجدد با رويكرد آزمون كرانه ها

تابع تقاضاي واردات يكي از مهمترين روابط بنيادي بين متغيرها، در اقتصاد كلان است. اغلب مطالعات تجربي كه تاكنون در مورد تصريح تابع تقاضاي واردات انجام گرفته درگير دو نوع تصريح سنتي و تصريح در شرايط محدوديت ارزي هستند.تصريح سنتي،‌تقاضاي واردات را به صورت تابعي از قيمت هاي نسبي واردات و درآمد واقعي داخلي معرفي مي كند. در حاليكه تصريح در شرايط محدوديت ارزي، محدوديت هاي ارزي را به طور مستقيم در معادله تقاضاي واردات لحاظ مي نمايد. اغلب مطالعات انجام شده در مورد تابع تقاضاي واردات ايران،‌الگوي تقاضاي واردات در شرايط محدوديت ارزي را براي تصريح اين تابع و بررسي مهمترين متغيرهاي اثر گذار بر آن مورد استفاده قرار داده اند. بر اكثر اين مطالعات ايرادهايي وارد است كه نتايج حاصل از آنها را غير قابل اعتماد و گمراه كننده مي نمايد. از طرف ديگر،‌در سال هاي اخير با گسترش روش هاي نوين اقتصاد سنجي و پيشرفت قابل ملاحظه آزمون هاي هم انباشتگي براي بررسي ارتباط بلند مدت بين متغيرهاي تحت بررسي،‌ اغلب مطالعات تجربي در مورد تابع تقاضاي واردات كشورهاي درحال توسعه با كنار گذاشتن تصريح در شرايط محدوديت ارزي،‌تصريح سنتي تابع تقاضاي واردات را مورد آزمون قرار داده و پذيرفته اند.
اين مقاله قصد دارد وجود يك ارتباط بلند مدت بين متغيرهاي تشكيل دهنده تصريح سنتي تابع تقاضي واردات ايران را با به كار گيري يك رويكرد جديد به نام رويكرد آزمون كرانه ها (پسران، شين و اسميت 2001) مورد بررسي مجدد قرار دهد. يافته هاي اين مطالعه نشان مي دهد كه مقدار واردات تقاضا شده، قيمت هاي نسبي واردات و درآمد واقعي داخلي طي دوره 1379-1338 براي ايران هم انباشته اند. همچنين كشش هاي قيمتي و درآمدي بلند مدت تخمين زده شده با رويكرد ARDL به ترتيب 1،44-، 1،595 هستند.