مقايسه سرعت پاسخ دهي باليني در بيماران مانياي حاد به هنگام تجويز خوراكي والپروات سديم به روش بارگيري و روش تيتراسيون تدريجي

مقدمه. دسترسي هرچه سريعتر به پاسخ درماني مناسب در بيماران مانياي حاد، خواسته تمامي درمانگران است. ما در اين مطالعه سرعت پاسخدهي باليني اين بيماران را در صورت تجويز والپروآت سديم به صورت «بارگيري(Loading) » با روش معمول «تيتراسيون تدريجي(Grading) » مقايسه كرده ايم.
روشها. 42 بيمار مبتلا به حمله حاد مانيا براساس DSM -IV كه نمره شدت مانياي آنها مطابق Young Mania Rating Scale YMRS بين 20 تا 50 بوده است ، در اين مطالعه كارآزمايي باليني دو سوركور، به صورت تصادفي در دو گروه مساوي قرار گرفتند. در يك گروه داروي والپرات سديم خوراكي با دوز 20mg/kg از ابتدا شروع و تا روز هفتم مطالعه ادامه يافت (گروه بارگيري). در دسته ديگر اين دارو به ميزان 10mg/kg شروع و تدريجا به روش استاندارد تيتراسيون افزايش يافت تا روز ششم مطالعه به مقدار 20 mg/kg رسيد. شدت علايم مانيا با مقياس سنجش مانياي يونگ پيش از شروع درمان و روزهاي سوم ، پنجم و هفتم سنجيده شود.
نتايج. بين دو گروه از لحاظ ميزان مصرف داروي آرامبخش و بروز عوارض جانبي تفاوت معني داري وجود نداشت. از لحاظ «اثربخشيEfficacy » تفاوت مشخصي بين دو گروه مشهود نبود ولي «سرعت كاهش علايم» در گروه بارگيري در سه روز اول به طور معني داري بيشتر از گروه تدريجي بود.
بحث. تجويز خوراكي داروي والپروآت سديم به صورت بارگيري روشي موثر در كاهش سريعتر علايم باليني بيماران مبتلا به حمله حاد مانيا مي‌‌باشد.