تشخيص عفونت تريكوموناس واژيناليس با استفاده از روش RCR

عفونت تريكوموناس واژيناليس يكي از شايع ترين عوامل ايجاد كننده بيماري هاي منتقل شونده غير ويروسي جنسي است. مهم ترين روش براي تشخيص تريكوموناس واژيناليس در حال حاضر تشخيص ميكروسكوپي انگل با استفاده از تست لام مرطوب مي باشد كه حساسيت اين روش تقريبا 60 درصد است. مطالعه ميكروسكوپي كشت هاي اختصاصي حاوي انگل، حساسيت را تا حدودي افزايش داده اما يكي از مشكلات استفاده از محيط هاي كشت، عدم امكان آناليز سريع و دقيق آن مي باشد. در اين مطالعه با استفاده از روش مولكولي بر آن شديم تا عفونت تريكوموناس واژيناليس را در بيماران مراجعه كننده به درمانگاه زنان بيمارستان شهيد بهشتي اصفهان مورد بررسي قرار داده و نتايج آن را با تست هاي لام مرطوب و مشاهده كلينيكي مقايسه كنيم. سوآپ واژينالي از 24 زن مراجعه كننده به درمانگاه زنان بيمارستان شهيد بهشتي وابسته به دانشگاه علوم پزشكي اصفهان گرفته شد. هر يك از نمونه هاي گرفته شده به دو قسمت تقسيم گرديد. يك قسمت آن فورا با تست لام مرطوب و در زير ميكروسكوپ مورد مطالعه قرار گرفت و قسمت ديگر در محلول (Phosphate Buffered Saline = PBS) به صورت سوسپانسيون تهيه شده و به آزمايشگاه بيوتكنولوژي دانشكده داروسازي دانشگاه علوم پزشكي اصفهان منتقل گرديد. سوسپانسيون PBS حاصله جهت انجام واكنش PCR اختصاصي براي تريكوموناس واژيناليس مورد استفاده قرار گرفت. در اين مطالعه 24 نمونه اخذ شده به دو دسته 8 و 16 تايي تقسيم شدند. دسته اول با دو تست لام مرطوب و PCR و دسته دوم با تشخيص كلينيكي (توسط پزشك متخصص زنان) و تست PCR مورد بررسي قرار گرفتند. نمونه هاي اخذ شده در گروه اول با هر دو تست لام مرطوب و PCR مثبت تشخيص داده شدند. در گروه دوم، 9 نمونه از 16 نمونه با تست PCR مثبت تشخيص داده شدند كه از ميان اين تعداد نمونه، 8 عدد در طي بررسي و تشخيص كلينيكي مثبت تشخيص داده شده بودند. در مورد گروه اول حساسيت تست PCR برابر 100% (8 عدد از 8 نمونه) و اختصاصي بودن آن نيز 100% بود (8 عدد از 8 نمونه) بود. در مورد گروه دوم حساسيت تست PCR برابر 100% (9 عدد از 9 نمونه) و اختصاصي بودن آن نيز 100 درصد (9 عدد از 9 نمونه) بود. در اين گروه حساسيت تشخيص كلينيكي 88.9 % (8 عدد از 9 نمونه) و اختصاصي بودن آن 50 % (8 عدد از 16 نمونه) بود.