|
چکیده:
رنگ نه تنها پديده اي طبيعي، بلكه واقعيتي زبان شناختي، روان شناختي و زيباشناختي است كه بررسي اهميت و كيفيت به كارگيري آن به عنوان يك نسبيت مهم، در شناخت زبان و ادبيات حائز اهميت است. رنگ در نظام نامگذاري و دلالت زبان فارسي نيز در ادبيات كهن و معاصر فارسي جلوه هاي متنوعي دارد. در زبان شعر معاصر، رنگ ها از نظر معنايي و حتي دستوري تفاوت يافته اند؛ تركيبات وصفي بديعي پديد آمده اند كه معمولاً نتيجه كاربرد مجازي رنگ و روابط نشانه اي دورتر و ناآشناست. معاني نمادين، كتابي و روان شناختي مختلف، هم معنايي، چند معنايي، تقابل معنايي و معناي ضمني از ديگر موارد قابل توجّه در بررسي اين پديده زباني ادبي است.
|