باورهاي ما مبتني بر دو پايه شواهد تجربي و نظريه پردازي اند ولي در رياضيات اساس كار، برهان عقلي است. برهان عقلي نيز متكي به مقدمات و پيش فرض هاست. ولي نمي توان اين فرآيند برهان را تا بي نهايت ادامه داد و بالاخره بايد به اصول موضوعه رسيد. معمولا همين اصول موضوعه، معرف شاخه اي از رياضياتند. مثلا حساب با اصول موضوعه پئانو تعريف مي شود. رياضي دانان، دراواخر قرن 19 ميلادي و اوائل قرن 20 ميلادي كشف كردند كه اصول موضوعه شاخه هاي مختلف رياضيات را ميتوان به اصولي بنيادي تر، يعني اصول موضوعه نظريه مجموعه ها، فروكاست. مساله اين است كه اصول نظريه مجموعه ها را ثابت نمي كنيم، به بداهت ذاتي انها عقديه نداريم. پس چرا آنها را قبول مي كنيم؟ آيا مي توانيم اين اصول را كم و زياد كنيم يا آنها را به دلخواه خود تغيير دهيم؟ صدق يا كذب آنها را چگونه در مي يابيم؟ از كجا به تماميت و سازگاري آنها پي مي بريم؟ طبيعت گرايي، در حل اين مشكلات مي كوشد. در اين پژوهش تلقي و برداشت نگارنده از طبيعت گرايي مطرح ميشود و نظر پروفسور پنه لوپه مدي نقد و رد مي گردد.