ميزان شيوع، باروري و ساير خصوصيات كيست هاي هيداتيك در دامهاي كشتاري شهر همدان در سال 1377

هيداتيدوزيس يكي از معضلات مهم بهداشتي درماني ايران است. بررسي وضعيت بيماري در ميزبانهاي واسط و نهايي در هر منطقه براي يافتن راه كار مناسب كنترل و پيشگيري از اهميت ويژه اي برخوردار است. براي تعيين ميزان شيوع و خصوصيات كيست هاي هيداتيك در احشا دامهاي كشتاري شهر همدان اين مطالعه در كشتارگاه اين شهر در سال 1377 صورت گرفت.
با مراجعه متناوب به كشتارگاه در فصول مختلف سال، بطور تصادفي تعداد 2000 دست امعا و احشا دامهاي كشتار شده، 1547 راس گوسفند، 333 راس گاو و 120 راس بز از نظر وجود كيست هيداتيك مورد بررسي قرار گرفت. اندامهاي آلوده به كيست به آزمايشگاه دانشكده پزشكي منتقل و خصوصيات كيست ها از نظر اندازه، تعداد، ميزان مايع، باروري، تعداد پروتواسكولكس، انفكته بودن و ساير خصوصيات بررسي شدند.
بطور كلي 212 راس ( 6/10%) از دامها آلوده به كيست هيداتيك بودند كه از اين ميان آلودگي گاوها 3/15%، گوسفندان 3/10% و بزها 7/1% بود. در دامهاي آلوده، آلودگي در ريه 6/42%، كبد 6/38% و آلودگي توام 8/18% بود. 3/30% دامها داراي كيست هاي متعدد بودند. تنها 4/32% كيستها بارور بودند و 9/50% كيست ها نيز چركي يا آهكي بودند. در 9/55% كيست هاي بارور تعداد پروتواسكولكس در هر ميلي ليتر بسيار زياد (غيرقابل شمارش)، در 6/20% آنها كمتر از 100 پروتواسكولكس در هر ميلي ليتر و در 23.5% نيز كمتر از 20 پروتواسكولكس در هر ميلي ليتر وجود داشت.
اين مطالعه نشان ميدهد گرچه ميزان كيست هاي بارور زياد نيست ولي وفور پروتواسكولكس در كيست هاي بارور مي تواند در ميزبانهاي نهايي منجر به آلودگي هاي شديدي شده و درنتيجه آلودگي شديد اين ميزبانها، محيط زندگي انسان نيز در معرض خطر آلودگي شديد قرار گيرد.