بررسي عوامل پاتولوژيك دوران كودكي و اختلال مصرف مواد بين سنين 30-20 سالگي در شهر تهران

اختلال مصرف مواد، دومين بيماري شايع روانپزشكي در جوامع مختلف بوده و حداكثر شيوع آن سنين 34-18 سالگي مي باشد. با توجه به شيوع و عوارض شناخته شده اختلال سوء مصرف مواد و نيز روند روبه افزايش اين مشكل و گستردگي اثرات سو اين اختلال بر فرد و جامعه، اين مطالعه با هدف تعيين اثرات عوامل پاتولوژيك دوران كودكي و اختلال مصرف مواد در مراجعين به مراكز درماني و بهداشتي مرتبط با اختلال مصرف مواد در سطح شهر تهران در سالهاي 80-79 انجام گرفت.
اين مطالعه به روش مورد ـ شاهد (case- control) بر روي 100 آزمودني ، شامل 50 نفر (شاهد) و 50 نفر (مورد) از نظر وجود رابطه 14 عامل موجود در دوران كودكي و نوجواني با اختلال مصرف مواد در سنين بزرگسالي، به كمك مصاحبه نيمه ساختار يافته براساس DSM - IV انجام گرفت. ضمنا جهت كاهش عامل مخدوش كننده (Memory Biase) والدين آزمودني ها نيز توسط مصاحبه نيمه ساختار يافته براساس DSM- IV در رابطه با عوامل مورد مطالعه در آزمودنيها، مورد بررسي قرار گرفتند.
از مقايسه گروه شاهد و مورد مشخص شد، كه بين عدم نظارت و كنترل والدين، ابتلا يكي از اعضاي خانواده به مصرف مواد، داشتن دوستان مبتلا به مصرف مواد و تحت تاثير دوستان و همسالان قرارداشتن با اختلال مصرف مواد در سنين30 -20 ارتباط معنا داري وجود دارد PV<0.03. ليكن بين وجود رفتارهاي تخريبي دوران كودكي (سن زير 11 سال)، بيماري جسمي و رواني مشخص، سو استفاده فيزيكي و رواني، وجود طلاق و جدايي (بيش از 6 ماه يكي از والدين)، جمعيت و وضعيت اقتصادي خانواده و اختلال مصرف مواد ارتباط معناداري حاصل نشد.
نتيجه نهایي اينكه برخي از عوامل دوران كودكي با اختلال مصرف مواد در سنين 30-20 سالگي ارتباط دارند. لذا از يافته هاي اين پژوهش مي توان در طرح ريزي برنامه هاي آموزشي و تعيين گروه هاي پر خطر، طرحهاي درماني و پيشگيري استفاده كرد .