بررسي درگيريهاي چشمي در 28 بيمار مبتلا به سندرم بهجت

بيماري بهجت يك واسكوليت ژنراليزه با علت ناشناخته مي باشد. درگيري چشمي بيماري بهجت بصورت ايريتيس حاد راجعه واسكوليت شبكيه، خونريزي شبكيه، ادم ماكولا و... مي باشد. اين مطالعه با هدف تعيين فراواني درگيريهاي چشمي در بيماران مبتلا به بيماري بهجت مراجعه كننده به درمانگاه چشم پزشكي بيمارستان امام خميني همدان در سال 1381 انجام گرفته است.
مطالعه حاضر از نوع توصيفي مقطعي مي باشد كه به شكل آينده نگر بر روي 28 بيمار مبتلا به سندرم بهجت انجام گرفت. تمامي بيماران در درمانگاه چشم پزشكي مورد معاينه با Slit Lamp، فوندسكوپي مستقيم و غير مستقيم و سنجش حدت بينايي قرار گرفتند و اطلاعات بدست آمده در پرسشنامه مخصوص هر بيمار ثبت گرديد. داده هاي جمع آوري شده با استفاده از برنامه نرم افزاريEPI 2000  مورد تجزيه و تحليل قرار گرفت.
از كل بيماران مورد مطالعه 19 نفر مرد و 9 نفر زن بودند. شايع ترين سن بروز بيماري دهه چهارم زندگي بود. درگيري چشمي بصورت كلي در 20 نفر (71%) ديده شد. در 8 نفر بصورت كاتاراكت، در 3 مورد بصورت پيگمانتاسيون عدسي، در 2 مورد كاتاراكت كپسول خلفي، در 11 نفر چسبندگي خلفي عنبيه، در 2 مورد يووئيت قدامي، در 3 نفر يوئيت خلفي و در 8 نفر يووئيت منتشر وجود داشت. 3 نفر داراي هايپوپيون بودند،11  نفر داراي ويتريتيس و 8 نفر داراي نوروپاتي ايسكميك رتين، در 8 نفر نكروز رتين و 8 نفر داراي واسكوليت عروق شبكيه، 5 نفر داراي خونريزي شبكيه و 5 نفر ادم ماكولا داشتند. درگيري دهاني در 18 نفر (3/64%) اولين علامت بيماري بود.
بطور كلي مي توان بيان كرد كه يووئيت قدامي و كاتاراكت در اين مطالعه بيشتر از گزارش ساير مطالعات و يووئيت خلفي و منتشر كمتر از ساير گزارشات بوده است. مابقي نتايج تقريبا با ديگر مطالعات مطابقت دارد.