اثر انرژي راديوفركوئنسي در درمان سندرم ولف پاركينسون وايت

مقدمه: ايجاد تاکي آريتمي در زمينه سندرم ولف پارکينسون وايت، مي تواند حيات افراد به ظاهر سالم جامعه را به مخاطره افکند. درمانهاي دارويي آنتي آريتميک، چندان قابل قبول نمي باشند و اثر بخشي، بي خطري و به صرفه بودن (RFCA) Radiofrequency Catheter Ablation، آن را به درمان انتخابي تبديل کرده است. هدف اين مطالعه بررسي اثر RFCA در حذف مسير يا مسيرهاي فرعي، عوارض ناشي از آن و ميزان عود، در بيمارستان شهيد مدرس تهران بود.
روش کار: اين پژوهش از نوع کارآزمايي باليني است و در فاصله زماني مهرماه 1381 تا فروردين ماه سال 1382 انجام شد. 63 بيمار مبتلا به سندرم ولف پارکينسون وايت با سن بالاتر از 16 سال انتخاب شدند. وجود مسير يا مسيرهاي فرعي در آزمايشگاه تأييد گرديد و سپس ablation با استفاده از انرژي راديوفرکوئنسي صورت گرفت. در صورت موفقيت آميز بودن RFCA بيماران به مدت يک سال تحت پيگيري و مطالعه بودند. نتايج با آزمون Mc Nemar مورد تحليل آماري قرار گرفتند و P<0.05 معني دار تلقي شد.
نتايج: از 63 بيمار مورد بررسي 36 نفر مرد و 27 نفر زن و در سنين 14.9±38.4 سال بودند. بيشترين فراواني مربوط به مسيرهاي فرعي ديواره آزاد سمت چپ (52.4%) و بعد از آن به ترتيب، مسيرهاي فرعي سپتال (31.7%)، ديواره آزاد سمت راست (9.5%) و مسيرهاي فرعي متعدد (36%) بود. موفقيت در حذف راههاي فرعي، در کل 90.5% بود که بيشترين ميزان مربوط به مسيرهاي فرعي سپتال بود. انجام RFCA با ايجاد عارضه اي براي بيماران همراه نبود و ميزان عود در پيگيري يکساله 4.8% بود.
نتيجه گيري: نتايج RFCA در حذف مسيرهاي فرعي و درمان آريتمي ها با مطالعات خارجي قابل مقايسه و مطلوب بود. بنابراين در ايران بکارگيري RFCA به عنوان اولين انتخاب درماني در سندرم WPW توصيه مي شود.