هدف: پژوهش حاضر به منظور تعيين منابع اميد بخش و عوامل مرتبط با سطح اميد در مبتلايان به سرطان در بيمارستان اميد شهر مشهد، در سال 1379 انجام شد.
روش: اين بررسي توصيفي- تحليلي روي 100 بيمار مبتلا به سرطان سرپايي بخش هاي شيمي درماني، اشعه درماني و درمانگاه بيمارستان اميد كه مايل به همكاري بودند وتوانايي انجام آن را داشتند اجرا شد. نمونه گيري در روش زوج هاي جور، شده در دو گروه تحت درمان و گروهي كه يك برنامه كامل درماني را پشت سر گذاشته بودند، صورت گرفت. داده ها به كمك يك پرسشنامه ويژگي‌هاي جمعيت شناختي، شاخص اميدهرث، مصاحبه نيمه ساختاري و يك پرسش بازگرد آوري شد. داده ها با استفاده از آمار توصيفي و استنباطي تحليل شدند.
يافته ها: بيماران، خداوند، خانواده، برخورد و سخنان پزشك و پرستاران، نداشتن مشكل جسمي و ماديات را منابع اميد بخش دانستند. هم چنين نتايج نشان داد عواملي مانند طي كردن يك برنامه كامل درماني،حمايت اجتماعي و باورهاي ديني تاثير معني داري بر سطح اميد دارند.
نتيجه: با تقويت باورهاي ديني، حمايت اجتماعي، رفاه مالي و توضيح اهميت اميد براي بيماران و هم چنين سخنان و رفتارهاي مناسب مي توان باعث ارتفاي سطح اميد در بيماران مبتلا به سرطان شد.