بررسي سير تحول فضاي ورودي شهرها از گذشته تا به امروز مبين تحولات اجتماعي، فرهنگي، سياسي، اقتصادي و فن آوري است كه با گذشت زمان الگوهاي زيستي جوامع را در سكونتگاههاي هر سرزمين تحت تاثير قرار داده است. تبديل شدن فضاهاي ورودي شهرهاي قديم از دروازه و برج و باروي هماهنگ و تعريف شده به كريدورهاي ورودي با ساختمانهاي زشت و فرسوده مسكوني، تعمیر كاري ها، كاربري هاي نظامي، انبار مصالح، اسقاطي اتومبيل، تعويض روغن و فضاهاي متروكه و سامان نيافته حاكي از رشد و توسعه بي رويه ولي بر گسيخته شهرهاي امروزي كشور است. بررسي شرايط نامطلوب محيطي فضاي ورودي شهرها و اثرات منفي آن بر ساكنين و تازه واردين و نقشي كه حرفه طراحي محيط مي تواند در ارتقا كيفي، بصري و عملكردي اينگونه فضاها داشته باشد هدف اصلي اين تحقيق مي باشد. در ابتدا به بررسي فضاي ورودي در معماري سنتي و فضاهاي ورودي شهرهاي گذشته ايران پرداخته و رابط ميان عملكرد و ساختار فضاي ورودي شهر با اهداف ساكنين آن و توانایي اين فضا در برآوردن نيازهاي شهرنشينان در گذشته مرور مي شود. سپس خصوصيات و ويژگي هاي ورودي چند شهر ايران با تاكيد بر جنبه گردشگري آن و نيز قرارگيري در دو اقليم معتدل و گرم و خشك كشور مورد بررسي قرار گرفته و نحوه برقراري پيوند شهر با فضاي خارج آن از طريق فضاي ورودي جستجو مي گردد. در انتها با توجه به نتايج حاصله و نيز برخي ويژگيهاي مفيد و قابل احيا ورودي هاي شهرهاي گذشته، الگوهايي جهت پيوند فضاي شهر با محيط خارج آن با استناد به واقعيت و الگوهاي موجود ارایه و معيارها و ضوابط عملياتي جهت طراحي محيط فضاهاي ورودي پيشنهاد خواهد شد. بر اساس نتايج حاصله از مطالعات فوق، ورودي جنوبي شهر اصفهان مورد طراحي قرار گرفته كه در اينجا به صورت گرافيكي نشان داده شده است.