بررسي همه گيرشناسي مصرف سيگار در كاركنان ادارات دولتي اهواز و مقايسه اثربخش روشهاي رفتاري، رفتاري - آموزشي و رفتاري - دارويي در ترك سيگار با كنترل سن، مدت زمان مصرف و هيجان خواهي

پژوهش حاضر از دو بخش همه گيرشناسي و ترك سيگار تشكيل شده است. ابتدا ميزان شيوع استعمال سيگار در كاركنان ادارات دولتي بررسي شد و سپس اثربخشي چند روش ترك سيگار مورد مقايسه و ارزيابي قرار گرفتند. روش تحقيق مرحله اول، ميداني و مرحله دوم، آزمايشي ميداني بود. جمعيت پژوهشي، كاركنان ادارات و سازمانهاي غير صنعتي دولتي شهر اهواز بود. در اين پژوهش از دو نمونه همه گيرشناسي و نمونه ترك استفاده شده است. نمونه همه گير شناسي شامل 1334 نفر(1089 مرد و 245 زن) بود كه بين 26 اداره دولتي به طور تصادفي انتخاب شدند. نمونه دوم شامل135 آزمودني بود که از بين داوطلبان ترک سيگار، انتخاب و به طور تصادفي در يكي از 5 گروه آزمايشي و گواه گمارده شدند. اين گروهها عبارتند از: 1) رفتاري 2) رفتاري - آموزشي 3) رفتاري - دارويي 4) دارونما و 5) فهرست انتظار. در اين تحقيق سه متغير سن - سالهاي مصرف سيگار و هيجان خواهي كنترل شدند. ابزارهاي مورد استفاده شامل يك پرسشنامه حاوي سوالات همه گيرشناسي و مقياس هيجان خواهي آرنت (1994) بودند. آزمودنيها در سه مرحله پيش آزمون، پس آزمون و پيگيري يكماهه، ازلحاظ تعداد مصرف روزانه سيگار مورد ارزيابي قرار گرفتند. نتايج مرحله همه گيرشناسي نشان داد كه 23% كاركنان مرد و 2/1% كاركنان زن به طور متوسط روزي 9 نخ سيگار مصرف مي كنند و ميانگين سن شروع مصرف سيگار 9/20 سالگي است. نتايج مرحله ترك نشان داد كه روش رفتاري تاثير معني داري در ترك سيگار نداشت، ولي روشهاي - آموزشي و رفتاري - دارويي تقريبا به يك اندازه باعث ترك سيگار شدند. متغيرهاي سن، سالهاي مصرف و هيجان خواهي نقش تعيين كننده اي در كاهش مصرف سيگار نداشتند.