هر چند كه تلاش فلاسفه و حقوقدانان غربي در طول قرنهاي هفده و هجده در زمينه جلوگيري از اعمال مجازاتهاي خشن و شديد، موجب پذيرش مجازات زندان به عنوان مجازاتي اصلي در اوايل قرن نوزدهم شد، اما ديري نگذشت كه استفاده بي رويه از مجازات زندان، باعث بروز انتقادات شديدي نسبت به اين مجازات شد كه موافقان آن را دچار ترديد و در نهايت، آنان را به واكنش واداشت. يكي از مهمترين واكنشهايي كه نسبت به اين اعتراضات صورت گرفت. پيشنهاد استفاده از «جايگزينهاي مجازات زندان» و اجتناب از مجازات زندان، مگر به عنوان" آخرين حربه" بوده است. مقاله حاضر، تلاشي است كه به منظور تبيين جايگاه «جايگزينهاي مجازات زندان» در ميان مجازاتهاي اسلامي و نحوه اعمال آنها در قوانيني كه گرفته شده از نظام حقوقي اسلامند، صورت پذيرفته است. در اين مقاله ثابت مي شود كه گنجاندن نهاد تعزير در نظام كيفري اسلام، وسيله اي است براي استفاده از اقداماتي كه مي تواند روند اصلاح مجرمان را سرعت بخشد. بنابراين «مجازاتهاي جاي گزيني زندان»، در حقيقت نوعي «مجازات تعزيري» هستند كه چنانچه حاكم جامعه اسلامي اعمال آنها را به مصلحت جامعه و فرد تشخيص داد، مي تواند بدون هيچ محدوديتي از آنها استفاده نمايد.