عين القضات همداني در نامه شصت و پنجم از نامه هاي خود، در بحث از واجب و مستحب و حرام و ... مي گويد: (... و بعضي -كارها- بود كه نه واجب ضروري بود، اما كردنش به نسبت با مقصد او به از ناكردن بود، چون اشعار تازي بسيار ياد گرفتن، چه اگر اشعار ياد نگيرد، از نامه نوشتن به تازي باز نماند، اما آن به بود كه يادگيرد تا مكتويات او موشح بود به اشعار عربي، و اين قسم را در زبان شرح مستحب خوانند يا مندوب). قاضي همداني خود به اين مستحب عمل كرده، و نامه هاي او به تناسب حال و مقال، مشحون از اشعار زيبا و لطيف عربي است. نگارنده اين سطور در اين مقاله با بضاعت مزجاه خود به ترجمه و تعيين منابع و مستندات اشعار عربي نامه هاي عين القضات پرداخته و اميدوار است خوانندگان فاضل هر سهو و ذلتي كه مشاهده كنند با عين رضا و نظر خطا پوش ملاحظه فرمايند و از تذكار دريغ ننمايند.