|
چکیده:
در سالهاي بين دو جنگ جهاني، با آنكه برخي از منتقدان تئاتر اهميت كارگرداني را بسيار برتر از اهميت متن نمايشنامه مي دانستند، تعدادي از نويسندگان تئاتر نمايشنامه هايي شاعرانه به وجود آوردند كه همه توانايي و قدرت تاثير آنها بر پايه متن هاي دقيق و بسيار شاعرانه بود. در ميان اين نويسندگان ژان ژيرودو جايگاهي ويژه دارد، زيرا اولا آثار نمايشي وي به سرعت در شمار شاهكارهاي نمايشي جهان قرار گرفت و نويسنده را از شهرتي جهاني برخوردار ساخت و ثانيا روي آوردن گروههاي مختلف خواننده و بيننده به آثار نمايشي وي با همه اختلاف سطح آگاهي و دانش آنان، از سويي و نا روشني مقاصد و مفاهيم مورد نظر نويسنده در نمايشنامه هايش، از سوي ديگر مساله بسيار مهمي را درباره چگونگي انتظار از آثار ادبي و به ويژه تئاتر مطرح مي سازد و آن عبارت از طرح اين پرسش است كه آيا خواننده نمايشنامه يا بيننده نمايش بايد انديشه ها و مقاصد نويسنده را به روشني دريابد؟ در اين جست و جو كه با روش اسنادي و كتابخانه اي تهيه گرديده كوشش به عمل آمده است تا با نگاهي تحليلي به مشهورترين نمايشنامه ژيرودو، "آنتراكت" و نيز با بررسي شيوه كار و چگونگي نظريات نويسنده و همچنين با بهره گيري از نظريات منتقداني كه درباره آثار وي سخن گفته اند به اين پرسش مهم تا آنجا كه ممكن است پاسخ داده شود.
|