براساس گشتهايي كه در طول سواحل استان سيستان و بلوچستان با طول حدود 300 كيلومتر انجام گرديد، يازده منطقه بعنوان ايستگاه مطالعاتي شامل: گواتر، پسابندر، بريس، كچو، رمين، چابهار، پزم، گورديم، تنگ، گالك و ميداني تعيين گرديدند. نمونه برداري از گياهان دريايي در كليه ايستگاهها، از مناطق زير جزر و مدي به صورت فصلي و توسط عمليات غواصي صورت پذيرفت. طي اين عمليات 42 گونه نمونه برداري گرديد، كه شامل سه گونه جلبكهاي سبز، 17 گونه جلبكهاي قهوه اي و 22 گونه جلبكهاي قرمز بودند. جلبكهاي قهوه اي نسبت به جلبكهاي سبز و جلبك قرمز از تراكم بيشتري برخوردار بودند، از نمونه هاي غالب جلبكهاي قهوه اي ميتوان: Dictyota sp., Padina australis, stoechospermum marginatum, sargassum glaucescens و Cystoseira indica را نام برد. از گونه هاي مهم و اقتصادي جلبكهاي قرمز نيز ميتوان به Gelidium micropterum, Gracilaria coricata, Hypnea musciformis, Gelidiella acerosam اشاره نمود. جلبكهاي سبز به استثناي دو منطقه پسابندر و چابهار در مناطق ديگر يافت نگرديدند و نمونه معروف آن Ulva fasciata است. همراه با نمونه برداري گياهان دريايي، عوامل محيطي از قبيل دماي آب و هوا، شوري، pH،عمق رويش، جنس بستر، شيب ساحل و شفافيت آب در سطح و عمق نيز مورد بررسي قرار گرفت. به طوريكه بيشترين شيب و شفافيت مربوط به مناطق چابهار، رمين و تنگ بوده و تا عمق بيشتري نيز داراي بستر كاملا صخره اي بوده اند. بيشترين عمق رويش جلبكي در منطقه تنگ بود و حداقل شيب وعمق رويش و شفافيت در منطقه گواتر مشاهده گرديد. جنس بستر در اين منطقه و مناطق ديگر صخره اي همراه با ماسه و گل بود.