كوهستان شتري يكي از رشته كوه هاي خاور ايران مركزي در خاور شهر و پهنه تبخيري طبس مي باشد كه در انتهاي شمالي گسل پوياي نايبند جاي گرفته است. وجود پادگانه هاي آبرفتي چرخه اي كهن و افرازهاي گسلي پوشيده كواترنري در بخش پيشاني باختري كوهستان و سه گونه بادزن آبرفتي كهن، سيلابي و پويا در دشت طبس شواهدي از برخاستگي نو زمين ساختي رشته كوه، مهاجرت باختري رسوبگذاري كواترنري و گسترش خاوري فرسايش پسرونده در راستاي رودخانه هاي فصلي مي باشند. غارها و قنات هاي معلق در دامنه هاي دره هاي آبرفتي سرعت زياد فرسايش ژرفي را به نمايش مي گذارند. رخنمون تاقديس هاي نئوژن، پادگانه هاي فرسايشي، دره هاي رودخانه اي آبگذر پيشين و تاب برداشتگي لايه هاي بادزن هاي كهن در دشت همگي بيانگر برخاستگي دوره اي و پوياي زمين هاي دشت نسبت به پهنه تبخيري هستند. چهره ها و شاخصهاي زمين ريختي همچون پله ها و كوژيدگي نيمرخ طولي رودخانه ها، نسبت پهنا به بلندي دره ها و سينوسيته پيشاني كوهستان نشان مي دهند كه حركات زمين ساخت پويا با گسلهاي كواترنري در دشت و پيشاني‌هاي شمالي و جنوبي در ارتباط مي باشد، در حاليكه به نظر مي رسد بخش مياني پيشاني كوهستان از حركت باز ايستاده است. در اين بين رخداد زمين لرزه 1978 ميلادي طبس (Ms=7.3) پس از يازده سده نبود لرزه اي گواهي است بر پويايي مهاجرت باختري جبهه دگرريختي و افزايش پهناي كوهستان. بدين ترتيب با هماهنگي هاي ديده شده بين ويژگي هاي نو زمين ساختي و لرزه زمين ساختي در اين گستره با معرفي پيشاني هاي كوهستاني باز مانده، نوپويا، پويا و تازه شكل گرفته، بار ديگر اهميت چنين پژوهشهايي در درك هرچه بهتر تاريخچه پويايي و لرزه خيزي هر گستره خاطر نشان مي گردد.