آموزشهاي ديني در نظام مكتب خانه اي و در نظام مدرسه اي ايران، همواره مطرح بوده اند. از زمان شكل گيري آموزشهاي جديد و قانونمند در ايران (1288 ش) بنا به توصيه "قانون اساسي معارف، به تعليم مقدار لازم واجبات ديني"، هيچ گاه برنامه آموزش ابتدايي خالي از هدفهاي آموزش ديني نبوده است. هدفهاي آموزش ديني در طول عمر آموزشهاي نوين، گسترده تر شده اند و صراحت بيشتري يافته اند و روش آموزش دستخوش تحولاتي شده است؛ طوري كه اختيار انتخاب محتوا به برنامه ريزان مركز سپرده شده، اصول سازمان دهي بيشتر رعايت شده و استفاده از شيوه ارايه كتبي غلبه يافته است. هم چنين آموزشهاي ديني به پايه هاي پايين تر سرايت داده شده و مدت آموزش با فراز و نشيبهاي همراه بوده است. در برنامه هاي آموزش ديني، ارزشيابي برنامه درسي نقش لازم را ايفا نكرده و تصميم گيري ها، كم تر مبتني بر يافته هاي ارزشيابي بوده است. بنابراين در مجموع، برنامه هاي آموزش ديني دوره ابتدايي، گرچه روندي رو به بهبود داشته اند، اما با شكل مطلوب فاصله دارند و نيازمند بازنگري و اصلاح هستند.