مقايسه لوله گذاري تراشه با دو روش بلوك عصبي و تزريق وريدي

مقدمه: از آنجا که اولين اقدام در برخورد با بيماران بدحال، نگهداري راه هوائي است و هر گونه تعلل در اينکار عواقب خطرناکي از جمله آسپيراسيون و در نهايت مرگ را بدنبال دارد، لذا بسياري از اين بيماران نيازمند لوله گذاري تراشه مي باشند. روش متداول لوله گذاري تراشه، تزريق وريدي ديازپام و پتيدين و گاهي شل کننده هاي عضلاني مي باشد؛ ولي در بيشتر بيماران با  GCS≤7، استفاده از داروهاي مذکور سبب کاهش بيشتر سطح هوشياري مي گردد. هدف از انجام اين مطالعه مقايسه لوله گذاري تراشه با دو روش بلوک عصبي و تزريق وريدي بود.
مواد و روشها: در اين کار آزمايي باليني 60 بيمار نيازمند لوله گذاري تراشه، به صورت تصادفي در دو گروه 30 نفره تقسيم شدند قبل از لوله گذاري در گروه اول تزريق وريدي پتيدين، ليدوکائين و ديازپام انجام شد و در گروه دوم با استفاده از ليدوکائين 2% عصب سوپرالارنجيال دو طرفه و ترانس تراکئال بلوک شدند. هر دو گروه بيماران از نظر عوارض لوله گذاري مانند شلي فک، حرکت تارهاي صوتي و زورزدن مورد مقايسه قرار گرفتند.
يافته ها: آزمون آماري نشان داد در گروه بلوک عصبي در مقايسه با گروه تزريق وريدي حرکت تارهاي صوتي، قدرت زورزدن بمراتب کمتر و شلي فک بيشتر بود (P<0.001) نتيجه گيري: براساس نتايج بدست آمده استفاده از بلوک عصبي در بيماران با GCS≤7 بيماران پيشنهاد مي شود.