بررسي اختلالات تراكم استخواني در بيماران در بيماران 10 تا 20 ساله مبتلا به تالاسمي ماژور و عوامل مرتبط با آن در شهر تهران

سابقه و هدف: كاهش تراكم استخواني يكي از عوارض تالاسمي ماژور است كه امروزه به دنبال طولاني تر شدن عمر بيماران بيشتر ديده مي شود. مطالعه حاضر به منظور تعيين شيوع اختلالات تراكم استخوان در بيماران تالاسميك 20-10 ساله شهر تهران و تعيين عوامل مرتبط با آنها در سال 1380 انجام گرفته است.
مواد و روشها: تحقيق به روش مقطعي بر روي 408 بيمار مبتلا به تالاسمي ماژور كه تحت ترانسفوزيون خون در مراكز ويژه شهر تهران قرار داشتند، انجام گرفت. تراكم استخواني مهره هاي كمري و استخوان فمورال كليه بيماران با استفاده از روش Dual X-ray Absorptiometry با دستگاه LUNAR تعيين گرديد. افرادي كه Z score آنها (در مقايسه با گروه هم سن و هم جنس) بين 1- و 2.5- قرار داشت به عنوان استئوپنيك و افرادي كه داراي Z score كمتر از 2.5- بودند، به عنوان استئوپوروتيك در نظر گرفته شدند.
يافته ها: شيوع استثوپروز در مهره هاي كمري 2/50% و در استخوان فمورال 0/11% بود. سن مبتلايان به استثوپروز مهره هاي كمري به طور معني داري بيش از ساير بيماران بود (P<0.001). اندازه بيضه در پسران و اندازه پستان در دختران بيمار با Zscore مهره هاي كمري و استخوان فمورال بيماران همبستگي معني داري داشت. صدكهاي رشدي وزن براي سن، قد براي سن و قد براي وزن با تراكم استخواني مهره هاي كمري بيماران همبستگي معني داري داشتند ولي رابطه آنها با تراكم استخوان فمورال ارزشمند نبود.
نتيجه گيري و توصيه ها: رابطه بين تراکم استخوان و سن بيماران، نشان دهنده مجموع عواملي است که طول زمان بر توده استخواني بيماران اثر مي گذارد و احتمالا تاخير بلوغ بيماران نيز در اين خصوص موثر است. اعمال روش هاي پيشگيري (هورمون درماني دراز مدت و اصلاح رژيم غذايي) و درمان زودهنگام استئوپني و استئوپروز در اين بيماران پيشنهاد مي گردد.