چالش هاي فناوري هاي نوين در معماري و تعامل آن با ارزش هاي معماري اسلامي ايران

ورود فناوري هاي نوين به سرزمين هايي که هويت و تاريخ غني آنها در زمينه هنر و معماري در تقابل با نمودهاي تکنولوژيک قرار دارند، چالش هايي را دامن مي زند؛ چراکه در اکثر اين جوامع همانند ايران، زيرساخت هاي لازم جهت مواجهه با موضوع جهاني شدن فراهم نبوده است. در هزاره جديد، جهاني تازه در دست ساخته شدن است و معماري اجتماعي ترين هنري است که مي تواند با ايجاد انسجام مکاني، نوعي نوعي تداوم زماني را جهت آفرينشي نوبنياد براي شکوفايي يک تمدن منجر شود.
پرسش اصلي و هدف نهايي پژوهش آن است که آيا مي توان شاخص هايي را جهت کاربرد فناوري هاي نوين در راستاي ارتقاي کيفيات فضايي معماري معاصر با حفظ مباني هويتي معماري ايراني- اسلامي تعريف کرد؟ در اين راه با انتخاب نمونه هاي موردي، انجام کار ميداني و نظرسنجي از افراد با استفاده از پرسشنامه هاي هدفمند، شاخص هاي بدست آمده از نتايج بررسي ها به صورت کيفي و کمي تحليل و الگويي جهت کاربرد فناوري هاي نوين در معماري معاصر ارائه شده است. بر اساس نتايج اين پژوهش بهره گيري از فناوري هاي نو در ترکيب با عناصر و فرم هاي بومي و سنتي، هماهنگي با شرايط اقليمي، حفظ ارزشهاي فرهنگي- اجتماعي و اصول معماري بومي و همچنين استفاده از فناوري هاي ساخت و مصالح جديد در ايجاد هماهنگي، تضاد، شفافيت و...، بسته به شرايط مکاني زماني، مهم ترين شاخص هاي ايجاد مطلوبيت در معماري معاصر ايران به شمار مي آيند.