بررسي اثر روشهاي مختلف فيکساسيون بر مقاطع بافتي کبد خرگوش نژاد داچ (Oryctolagus cuniculus)

انسجام ساختار يک بافت جانوري بستگي زيادي به نظم و ترتيب و آرايش مولکولهاي پروتئيني آن دارد. اجزاي اصلي که در ساختمان بافت شرکت دارند شامل: ليپوپروتئين ها، گليکوپروتئين ها و پروتئينهاي گلبولي مي باشند که در مطالعات بافت شناسي بايد توسط مواد پايدارکننده فيکس شوند. خوشبختانه اکثر فيکساتيوها شکل و مکان قرارگيري پروتئينهاي پلي نوکلئوتيدي و مواد موکوسي را حفظ مي کنند. بسياري از روشهاي ايمونوليبلينگ بعلاوه رنگ آميزي هاي رايج به راحتي در برشهاي انجمادي با سرعت بسيار بيشتري قابل اجرا مي باشند. ضمن اينکه اين روش باعت وارد آمدن کمترين آسيب به مناطق آنتي زنيک مي گردند. بنابراين واکنش آنتي ژن- آنتي بادي هنگام ايمونو ليبل کردن پروتئينها در حداکثر ميزان خود انجام مي شود. با اين وجود برش هاي انجمادي معمولا به تنهايي نمي توانند ساختمان بافت را به حدي حفظ کنند که براي استفاده در تشخيص يا فعاليت هاي تحقيقاتي مناسب باشد. بنابراين بايد به روشي دست يافت که علاوه بر حفظ کيفيت بافت از کيفيت ليبلينگ خوبي نيز برخوردار باشد. استفاده از يک فيکساتيو شيميايي قبل يا بعد از انجام برش انجمادي اولين انتخاب براي افزايش کيفيت بافت به منظور ايمونوليبلينگ مي باشد. با اين حال گزارشات کمي در خصوص تجزيه و تحليل طبقه بندي شده مزايا و معايب مواد شيميايي مختلف در نگهداري و حفظ برشهاي انجمادي وجود دارد. هدف اين مطالعه تعيين اثر پايدارکننده هاي رايج، بر برش هاي انجمادي است. سه نوع ماده پايدارکننده شيميايي يعني استون، فرمالين و پارافرمالدئيد براي تاثيرشان بر برش هاي انجمادي کبد مورد ارزيابي قرار گرفتند. نمونه هاي مورد استفاده براي ارزيابي استون، بدون پايدارسازي برش گيري شدند. سپس به مدت 10 دقيقه با استون پايدار شدند. بافت هاي پايدارشده با فرمالين و پارافرمالدئيد پس از 48 ساعت، مورد برش گيري انجمادي قرار گرفته، با هماتوکسيلين و ائوزين رنگ آميزي شده و با ميکروسکپ نوري مورد مطالعه قرار گرفتند. نتايج بافت هاي پايدارشده در پارافرمالدئيد از نظر حفظ کيفيت ساختاري بافت و کيفيت رنگ آميزي، در مجموع اختلاف معني داري وجود دارد (P£005) بهتر از فرمالين و استون بود. براي پايدارسازي برش هاي انجمادي در ميان انواع پايدارکننده هاي، پارافرمالدئيد انتخابي بهتر از فرمالين يا استون، در رنگ آميزي هماتوکسيلين و ائورين و در سطح ميکروسکوپ نوري مي باشد.