پژوهش حاضر به منظور بررسي روند رشد گياه چغندرقند در شرايط اقليمي همدان و شناخت عوامل موثر بر كميت و كيفيت محصول و هم چنين شاخص هاي فيزيولوژيك اجرا گرديد. دو آزمايش تاريخ کاشت در قالب طرح بلوك هاي كامل تصادفي با چهار تكرار و 11 مرحله برداشت انجام شد. نمونه برداري از کرت ها به روش تخريبي و تجزيه رشد به روش رگرسيوني و بر اساس تغييرات شاخص سطح برگ، وزن خشک برگ و ماده خشک کل که مبناي تجزيه رشد هستند، انجام شد. نتايج نشان داد حداكثر سرعت رشد گياه زراعي (CGR) در تاريخ کاشت اول 90 روز پس از كاشت و به ترتيب معادل 20.2 و 23.3 گرم در مترمربع در روز در سال 1381 و 1382 اندازه گيري شد. بيشترين سرعت رشد محصول در تاريخ کاشت دوم در سال 1381 و 1382 به ترتيب پس از 110 و 96 روز از زمان كاشت به 29.5 و 25.0 گرم در مترمربع در روز رسيد. بيشترين شاخص سطح برگ (LAI) تاريخ کاشت اول در حدود سه ماه پس از كاشت در سال 1381 به 2.5 و در سال 1382 معادل 2.6 شد كه از لحاظ زماني منطبق بر حداكثر ميزان سرعت رشد محصول بود ولي در اواخر دوره رشد ميزان سطح برگ به آرامي كاهش يافت. سرعت رشد نسبي (RGR) در اوايل دوره رشد در بيشترين مقدار خود بود و در طول دوره رشد چغندرقند به صورت رابطه خطي سير نزولي داشت. تغييرات سرعت جذب خالص (NAR) در ابتدا به صورت بطئي افزايش و سپس با بزرگ شدن برگ ها و سايه اندازي آن ها روند نزولي پيدا كرد. بيشترين سرعت رشد ريشه چغندرقند (CGR-r) در تاريخ کاشت اول در سال 1381 و 1382 به ترتيب 94 و 92 روز پس از كاشت به 10.1 و 20.0 گرم در مترمربع در روز اتفاق افتاد و پس از آن روند نزولي داشت. در تاريخ کاشت دوم بالاترين ميزان CGR-r نيز 14.0 و 17.3 گرم در مترمربع در روز بود كه به ترتيب 108 و 95 روز پس از كاشت در سال 1381 و 1382 به دست آمد. به طور کلي عملکرد بالقوه ريشه در شرايط اقليمي همدان در کشت زود نسبت به کشت تاخيري طي دو سال اجراي آزمايش برتري قابل توجهي داشت و شاخص هاي فيزيولوژيکي مربوط به روند رشد چغندرقند طي فصل رشد به خوبي با پتانسيل عملکرد محصول همخواني داشت. لذا با توجه به تغييرات اقليمي و پديده گرم شدن کره زمين، کشت چغندرقند در اولين فرصت ممکن در منطقه از لحاظ شاخص هاي فيزيولوژيکي و هم چنين عملکرد چغندرقند قابل توجيه و توصيه مي باشد.