بررسي رابطه بين مهارت هاي ارتباطي و سبک هاي حل تعارض مديران با توانمندي کارکنان

مقدمه: هدف از اين پژوهش، بررسي رابطه بين مهارت هاي ارتباطي و سبک هاي حل تعارض مديران با توانمندي کارکنان يکي از سازمان هاي استان خوزستان مي باشد.
روش: بدين منظور 132 نفر با روش نمونه گيري تصادفي انتخاب شدند. در اين پژوهش سه پرسشنامه به کار برده شد که عبارتند از پرسشنامه هاي سبک هاي حل تعارض (راهيم، 1979)، توانمندسازي ديگران (استايمتز و تاد، 1986) و مهارت هاي ارتباطي (بارتون، 1990).
نتايج: تحليل هاي الگويابي معادلات ساختاري، برازندگي الگو را با داده ها، مورد حمايت قرار دادند. شاخص هاي برازندگي اين مدل عبارتند از41.9 CMIN :،0.08 RMSEA ،0.92 GFI ،0.87 AGFI ،0.93 IFI ،0.92 CFI ،0.87 NFI ، 0.9 TLI به دست آمده است. ضريب مسير مهارت هاي ارتباطي به توانمندسازي (b=0.61، P<0.001) و ضريب مسير سبک هاي مثبت حل تعارض به توانمندسازي (b=0.53، P<0.001) مثبت و معني دار مي باشد. همچنين ضريب مسير سبک هاي منفي حل تعارض به توانمندسازي، منفي و معني دار مي باشد (b=-0.73، P<0.001).
نتيجه گيري: در مجموع مي توان نتيجه گرفت؛ روش هايي که مديران براي حل تعارض و برقراري ارتباط با کارکنان اجرا مي کنند در توانمند کردن کارکنان نقش مهمي را ايفا مي کند.