پژوهش حاضر با هدف تعيين ميزان شيوع اختلال يادگيري رياضي در دانش آموزان دوره ابتدا استان قم در سال تحصيلي 1386-1385 انجام شد. بدين منظور 3282 دانش آموز پايه هاي سوم، چهارم و پنجم ابتدايي مناطق هفت گانه آموزشي استان به روش نمونه برداري سهميه اي انتخاب شدند و به آزمون هاي تشخيصي اختلال رياضي (ملک پور، 1373، فرامرزي، 1375) پاسخ دادند. وضعيت بينايي و شنوايي دانش آموزان بر مبناي پرونده سلامت آنها بررسي و ماتريس هاي پيشرونده ريون (ريون، 1956 نقل از ازخوش، 1379) در مورد دانش آموزاني که نمره پايين تر از نقطه برش گرفته بودند، اجرا شد و بر اين اساس دانش آموزان با نمره هوش پايين تر از هنجار يا داراي مشکل بينايي يا شنوايي از نمونه حذف شدند. يافته هاي پژوهش نشان دادند که شيوع اختلال يادگيري رياضي در نمونه پژوهش با ميزان شيوع گزارش شده در DSM-IV-TR تفاوت معنادار داشت و ميزان شيوع آن در استان قم بالاتر از ملاک مورد نظر بود. ميزان شيوع اختلال بر حسب جنس تفاوت معنادار نداشت اما شيوع آن در مناطق مختلف آموزشي متفاوت بود: منطقه 4 با نواحي 1، 2، 3 و 6 تفاوت معنادار نشان داد و منطقه 1 با 6 متفاوت بود. استلزام هاي حاصل از نتايج پژوهش در رابطه با پيشگيري، ارزيابي و تشخيص اختلال و مداخله گري مورد بحث قرار گرفتند.