شاهنامه به عنوان تاريخ منظوم ايرانيان باستان با هنر داستان پردازي حکيم ابوالقاسم فردوسي، هنوز از پس قرن ها ايرانيان را مسحور داستان هايش مي کند. با وجود پژوهش هاي بسياري که در زمينه داستان پردازي در شاهنامه صورت گرفته است؛ به دليل گستره وسيع و برخورداري از نکات فني داستان پردازي، يکي از جاذبه هاي پژوهش در شاهنامه، بررسي عناصر داستاني و قابليت هاي نمايشي موجود در آن است. داستان سياوش در شاهنامه، سرگذشت شاهزاده اي را به تصوير مي کشد که در زندگاني کوتاهش، درگير توطئه و دسيسه هاي اطرافيانش مي شود و از اين بحران جز با مرگ رهايي نمي يابد. در اين داستان نقش پررنگ دسيسه در رخ دادن فرجام غم انگيز سياوش به خوبي ديده مي شود.
مقاله حاضر با شيوه اي توصيفي - تحليلي، در چارچوب اصول داستان پردازي نوين، نقش ويژه عنصر داستاني دسيسه، آنتريگ، را در داستان سياوش بررسي مي کند.