كانت در تحليل زيبايي طبيعي و هنري، لذت زيباشناختي ناشي از صورت هاي محض اعيان را به مدد بازي آزاد خيال و فاهمه و بر مبناي اصل غايتمندي بدون غايت تبيين كرده است. بنابه اين قاعده، احكام زيباشناختي محصول هارموني نامتعين و خودانگيخته قواي خيال و فاهمه مي باشند. با اين حال، كانت در تحليل امر والا و احساس زيباشناختي حاصل از آن، به هارموني دو قوه فوق هيچ اشاره اي نكرده است؛ گويي در اين خصوص كانت مواضع قبلي خود را كنار گذاشته است. اين مساله سبب گرديده برخي از شارحان كانت، امر والا را مساله اي حاشيه اي در فلسفه هنر كانت قلمداد كنند. اما آيا به راستي كانت در ملاحظات خود در اين خصوص از ضوابط حصول احساس لذت زيباشناختي دست كشيده است؟ اين نوشتار درصدد است با نشان داده جايگاه ويژه امر والا در تبيين احساسهاي برتر قوه خيال و نسبت آنها با اخلاق و دين، نشان دهد كانت همچنان به اصل غايتمندي وفادار مانده ولي در اين مقام، قوه خيال را در هارموني نامتعين با عقل مورد توجه قرار داده است.