ارتباط بين آمادگيهاي بدني و حركتي با آمادگي مهارتي و آموزش پذيري در داوطلبان پسر شركت كننده در آزمون ورودي رشته تربيت بدني

هدف از اين تحقيق، تعيين ارتباط بين آزمونهاي آمادگي بدني و حركتي با آزمونهاي آمادگي مهارتي و آموزش پذيري در داوطلبان ورود به رشته تربيت بدني بوده است. آزمودني هاي اين تحقيق، 127 داوطلب پسر شركت كننده در آزمون ورودي اين رشته بودند. آزمونهايي كه مورد استفاده قرار گرفتند، شامل: كشش از ميله بارفيكس، دراز و نشست، پرش طول جفتي، دو رفت و برگشت 9×4 متر، دو 600 متر، آزمونهاي مهارتي ضربه سر فوتبال، در يبل بستكبال و سرويس كوتاه بدمينتون بودند. از روشهاي آماري "رگرسيون چند متغيره"، "تحليل مميز" و "يومان- ويتني" براي تحليل داده استفاده شدند. نتايج تحقيق نشان دادند كه تنها پيشگوي معني دار آموزش پذيري، آمادگي مهارتي (P<0.02 ، r=0.19) است. همچنين آمادگي حركتي، پيشگوي معني دار (P<0.000 ، r=0.34) آمادگي مهارتي است. به علاوه، آمادگي بدني (P<0.000 ، F=0.97) و آمادگي مهارتي (P<0.000 ، F=0.97)، پيشگوي معني دار قبولي يا ردي داوطلبان بوده اند. نتايج يومان - ويتني نشان دادند كه آمادگي بدني (P<0.000 ، Z=-4.64) ، آمادگي حركتي (P<0.000 ، z=-3.39) و آمادگي مهارتي (P<0.003 ، z=-2.95) داوطلبان پذيرفته شده، بطور معني داري بالاتر از داوطلبان پذيرفته نشده بود.، ولي بين آموزش پذيري آنها (P>0.001 ، z=-1.57) تفاوتي وجود نداشت. نتيجه اين است كه، آزمونهاي مورد استفاده براي گزينش داوطلبان ادامه تحصيل در رشته ترتيب بدني، از شيوه هاي مناسبي براي تفكيك داوطلبان شايسته از مجموع داوطلبان بر اساس قابليت آموزش پذيري و توانايي اجراي مهارتها نيستند و نياز به تغييراتي چون اضافه كردن آزمونهاي مهارتهاي ورزشي دارند.