ازدواج هاي فاميلي، عامل احتمالي شيوع بالاي هيپوتيروييدي دايمي نوزادان

مقدمه: اين گزارش به بررسي ارتباط ازدواج هاي فاميلي با هيپوتيروييدي دايمي مي پردازد.
مواد و روش ها: از اسفند 1376 تا شهريور 1381، نمونه هاي خون بندناف خشك شده بر روي كاغذ فيلتر نوزادان زنده به دنيا آمده در تهران و دماوند و از تير 1379 داده هاي مربوط به ازدواج هاي فاميلي والدين گردآوري و TSH?20mU/L بندناف (two-site IRMA) فراخوان شد. در 14-7 روزگي يا پس از آن، T4<6.5?g/dL , TSH>10mU/L سرم هيپوتيروييد محسوب گرديد. بيماران تا تير 1382 درمان و پيگيري شدند. ديس ژنزي با اسكن تكنيسيوم پرتكنتات و / يا اولتراسونوگرافي تيروييد و ديس هورمونوژنزي در موارد با تيروييد به جا (eutopic) با قطع درمان به مدت 4 هفته در 3-2 سالگي و مقادير غيرطبيعي TSH و T4 سرم شناسايي شدند.
يافته ها: از 35067 نوزاد، 25 هيپوتيروييدي دايمي (1 در 1403 تولد)، 18 (1 در 1948 تولد) ديس ژنزي و 7 (1 در 5010 تولد) ديس هورمونوژنزي تيروييد شناسايي شد. از تير 1382 به بعد، 21 نوزاد هيپوتيروييدي دايمي و از والدين (23227 نفر)، 6648 نفر (28.6%) ازدواج فاميلي داشتند. ازدواج بين First cousins در 3994 (17.2%) نوزاد ثبت شد(n=23195) . نسبت شانس ازدواج فاميلي در هبپوتيروييدي دايمي 2.75 (فاصله اطمينان 95%: 6.47-1.17؛ P=0.02) ودر ديس ژنزي 3.74 (فاصله اطمينان 95%: 10.52-1.33؛ P=0.01) بود. نسبت شانس ازدواج بين First cousins در هيپوتيروييدي دايمي 2.96 (فاصله اطمينان 95%؛ 7.15-1.23؛ P=0.02) ودر ديس ژنزي 3.21 (فاصله اطمينان 95%: 9.02-1.14؛ P=0.03) بود.
نتيجه گيري: ازدواج فاميلي عامل احتمالي در افزايش هيپوتيروييدي دايمي نوزادان در تهران است.