نقش فضاي مرزي – پيوندي، در فرايند آفرينش معنا، ارزيابي توان معنا آفريني فضا به کمک رويکرد نشانه شناسي

توجه به تجليات زيبايي در معماري مبتني بر فرهنگ بومي از آنجا مايه دقت نظر است که مي تواند راز توانمندي مظاهر معماري گذشته را در برانگيختن مخاطب و نيل به تجربه زيبايي شناختي آشکار نمايد. به عبارتي نحوه بروز زيبايي در معماري ايراني واجد ويژگي هايي به لحاظ زيبايي شناختي است که موجبات انبساط خاطر مخاطب را فراهم مي نمايد. لذا بازشناسي ويژگي هاي متداوم و صيقل خورده فضا که بتواند چنين تاثيري بر جاي بگذارد نکته اي است که مقاله حاضر سعي دارد به وجوهي از آن دست يابد که امروزه نيز قابل بازآفريني باشد.
ادراک زيبايي به عنوان مقوله اي حاصل برهمکنش فضاي معماري و ناظر، بر ويژگي هايي تاکيد دارد که فضا را توانمند ساخته تا بر مخاطب تاثير گذارد. پژوهش حاضر نشان مي دهد که اين مفهوم در معماري ايراني با خلق فضاهاي مرزي- پيوندي تجلي يافته است. فضايي که رويکرد نشانه شناسي خواهان دستيابي به ويژگي هاي کارآمد آن است.