بررسي الگوي پيچان رودي رودخانه تالار با استفاده از شاخص هاي ضريب خميدگي و زاويه مركزي

بخش عمده اي از شهرها و آباديها در امتداد رودخانه ها و به ويژه در روي پادگانه هاي رودخانه اي استقرار يافته اند. از دلايل اصلي اين استقرار دسترسي به آب اين رودها به منظور بهره برداري زراعي، شرب و صنعت و از طرفي مساعد بودن توپوگرافي و خاک اين زمين ها، مي باشد. اين زمين ها تحت تاثير ديناميک رودخانه و تغييرات دبي، همواره در معرض خطراتي از جمله سيلاب و ناپايداري بستر، در نتيجه حرکات پيچان رودي است.
محدوده مورد بررسي اين مقاله، رودخانه تالار واقع در جلگه ساحلي مازندران مي باشد. براي تعيين الگوي اين رودخانه از ضريب خميدگي (به روش لئوپلد و ولمن) و نيز زاويه مرکزي (به روش کورنايس)، به عنوان ابزار غير فيزيکي و از نقشه هاي توپوگرافي بزرگ مقياس و عکسهاي هوايي به عنوان ابزار فيزيکي تحقيق استفاده شده است. با توجه به اينکه سرعت تکامل پيچان رودها از نظر زماني و مکاني يکسان نيست، بنابراين مدلهاي مذکور ميانگين ضريب خميدگي قوسها را برابر 1.39 نشان مي دهند و اين رقم بيانگر بالا بودن نسبت پيچ و خم دار بودن رودخانه تالار است. از طرفي با توجه به نتيجه به دست  آمده از شاخص ضريب خميدگي، 26.45 درصد از قوسهاي اين رودخانه در زمره الگوي پيچان رودي تکامل يافته قرار مي گيرند. همچنين، شاخص زاويه مرکزي، ميانگين زاويه مرکزي، قوسهاي رودخانه تالار را 129.1 درجه نشان مي دهد که با توجه به اين شاخص (مدل کورنايس)، 60.4 درصد قوسها در زمره پيچان رود توسعه يافته و 25.5 درصد قوسها در زمره پيچان رودهاي خيلي توسعه يافته قرار دارند. ضرايب به دست آمده از طريق اين مدلها، ضرورت تثبيت ميان مدت و کوتاه مدت بستر را از طريق روشهاي مديريتي و مهندسي سازه ايجاب مي کند.