مفاهيم جديد كلامي كه از غرب نشات مي گرفت، تقريبا از دوره اميركبير و سپهسالار، توسط منورالفكران در ايران مطرح شد و رفته رفته واكنش متكلمان را برانگيخت.
نخستين مباحث در حوزه علوم اجتماعي و سياسي مطرح شد، كه عبارت بود از آزادي، مساوات، قانون عرفي و منشا مردمي حكومت. اين مفاهيم از دوره مشروطه به بعد مورد دفاع متكلمان قرار گرفت.
پس از مشروطه نيز مباحثي چون علم و دين، ماترياليسم ديالكتيكي و ماركسيسم به مسائل جديد كلامي افزوده شد.
بررسي آسيب شناسانه مواضع متكلمان نشان مي دهد كه غالب آنها به مسائل جديد آشنايي زيادي ندارند و به ندرت متكلمي در يك مسأله مورد بحث تخصص دارد. آنها با همان ابزار و معارف سنتي به نقد مسائل جديد مي پردازند به كاركردهاي مثبت اين مسائل توجه نداشته، در برخي موارد به دليل ناآشنايي با مساله كلامي، مواضع متنقاضي اتخاذ مي كنند.