مشاركت اساس زندگی بشری است و یكی از حقوق بنیادی انسان به شمار می آید. انسان موجودی هوشیار است و باید آگاه و خودهدایتگر باشد از سوی دیگر، انسان موجودی اجتماعی است و در جامعه به دنیا می آید، در آن زندگی می كند و مهارتهای زندگی را در كناردیگران می آموزد و توانمند می شود .
ایده مشاركت اجتماعی در حوزه سلامت اولین بار در دهـه 1970 مطـرح شد. این مفهوم توسط سازمان جهانی بهداشت در كنفرانس آلماآتا در سال 1978 مورد تأكید قرار گرفت و به عنوان سنگ بنای دست یابی به سلامت برای انسان ها تا سال 2000 واقع شد.
سازمان بهداشت جهانی معتقد است، مشاركت در سلامت یك نوع تعاون است كه طی آن مردم داوطلبانه و یا به سبب تشویق و توجیهات می پذیرند، كه با مداخلات مرتبط با سلامت تعامل داشته و با فراهم كردن نیروی كار یا دیگر منابع مورد نیاز، منافعی را كسب كنند. مشاركت همچنین ابزار توانمندسازی نیز محسوب می شود كه از طریق آن جامعه محلی مسئولیت، تشخیص و كار برای حل مشكلات بهداشتی خود را می آموزند و برای توسعه جامعه خود تلاش و مشاركت می كنند. مشاركت اجتماعی در سلامت معادل وا ژه های مشاركت عمومی و مداخله در جامعه اجتماعی می باشد و در متون به شكل جایگزین به كار می رود امروزه مشاركت اجتماعی به عنوان جز اساسی سلامت جامعه و برنامه های توسعه ای در آمده است مفهوم مشاركت در سلامت اساساً از رویكرد مردم محوری در اقدامات توسعه ای منشأ گرفته است و این مهم را به ذهن متبادر می سازد كه برای ارتقای سلامت باید به اصل «با مردم ونه برای مردم» متعهد بود و بر این اساس ستراتژیهایی را اتخاذ نمود كه بر دخالت مردم در اموراجتماعی و سلامت شهری استوار باشد
برای ارتقا سلامت جامعه می توان دو بعد را مد نظر داشت. فعالیتهایی كه مستلزم دخالت مستقیم دولت می باشند و راهکارهایی که مستلزم فعالیت مستقیم مردم هستند. برای تحقق ارتقای سلامت فرد و جامعه نیازمند ایجاد قدرت مدیریت و تصمیم گیری صحیح در تمامی افراد جامعه هستیم. به عبارت دیگر تا زمانی كه مردم نتوانند عوامل مؤثر بر سلامت را شناسایی نموده و كنترل نمایند تأمین و ارتقای سلامت به مفهوم كلی آن دست نیافتنی خواهد بود. مشاركت مردم در امر سلامت خود از جمله مسائل مهمی است كه همگام با اقـدامات دولتی و بخشهای توسعه كشور می بایستی تقویت و تشویق گردد....
