به زراعی کشاورزی (مجله کشاورزی پردیس ابوریحان)
سال:1392 | دوره:15 | شماره:2 |تعداد مقالات:15

به منظور بررسی تاثیرات پرایمینگ بر خصوصیات جوانه زنی بذر با غلاف اسپرس رقم (Eski)، آزمایشی به صورت فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار در آزمایشگاه مرکز تحقیقات کشاورزی ساری، در سال 1390، اجرا شد. تیمارها شامل پلی اتیلن گلیکول (PEG6000) با غلظت های 5 و 10 درصد (با پتانسیل های اسمزی 3.21- و 7.41 بار)، نیترات پتاسیم (KNO3) با غلظت های 5 و 10درصد و کلرید پتاسیم (KCl) با غلظت های 5 و 10 درصد و مدت زمان های 6، 12 و 24 ساعت بود. نتایج این آزمایش نشان داد که در تمام صفات در سطح احتمال p<0.001از نظر آماری تفاوت معنی داری را نشان داد که بیشترین آن ها در مدت 6 ساعت به دست آمد به جز تعداد گیاهچه غیرعادی که کمترین آن در مدت 6 ساعت بود؛ اما در تاثیرات متقابل پرایمینگ×زمان بیشترین شاخص طولی و وزنی ویگور، طول ریشه چه و سرعت جوانه زنی در محلول پرایمینگ 10 PEG درصد با مدت 12 ساعت حاصل شد. بیشترین درصد جوانه زنی و تعداد کل گیاهچه با PEG 5 و 10 درصد با مدت 6 و 12 ساعت و کمترین آن نیز در محلول 10 KCl درصد با مدت 6 ساعت به دست آمد. بیشترین میزان طول ساقه چه و طول گیاهچه در محلول پرایمینگ PEG 10 درصد با مدت 12 ساعت و کمترین آن در 10 KCl درصد با مدت 24 ساعت به دست آمد. بیشترین و کمترین تعداد گیاهچه عادی به ترتیب با محلول پرایمینگ 10 PEG درصد با مدت 12 ساعت و KCl 10 درصد با مدت 6 ساعت به دست آمد. بالاترین نسبت طولی (R/S) در محلول PEG 5 درصد با مدت 6 ساعت و پایین ترین نسبت آن در محلول KNO3 10 درصد با مدت 6 ساعت حاصل شد؛ همچنین، کمترین نسبت وزن تر (R/S) در محلول KNO3 و KCl 10 درصد با مدت 6 و 24 ساعت و بیشترین نسبت وزن خشک (R/S) در محلول پرایمینگ PEG 10 درصد با مدت 12 ساعت حاصل شد.

به منظور بررسی تاثیر مقادیر مختلف کود فسفر، آهن و روی بر عملکرد و اجزای عملکرد نخود زراعی، آزمایشی، طی سال زراعی 901389، در مزرعه تحقیقاتی دانشکده کشاورزی دانشگاه لرستان انجام شد. آزمایش به صورت اسپلیت پلات فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار اجرا شد. کود فسفر در سه سطح (صفر، 100 و 200 کیلوگرم در هکتار، به صورت خاک کاربرد) به عنوان کرت اصلی، آهن و روی هر یک در سه سطح (صفر، غلظت 3 در هزار و غلظت 6 در هزار، به صورت محلول پاشی) در کرت های فرعی قرار گرفتند. نتایج نشان داد تاثیرات اصلی سطوح فسفر، آهن و روی بر عملکرد دانه، تعداد غلاف در واحد سطح و وزن صد دانه معنی دار بود. اثر متقابل فسفر×آهن بر عملکرد بیولوژیک، عملکرد دانه، وزن صد دانه و تعداد غلاف در واحد سطح معنی دار شد و اثر متقابل فسفر×روی بر عملکرد دانه معنی دار بود. اثر متقابل فسفر×آهن×روی برای عملکرد دانه، وزن صد دانه و عملکرد بیولوژیک معنی دار شد. حداکثر عملکرد نخود به مقدار 1228 کیلوگرم در هکتار از تیمار اثر متقابل 200 کیلوگرم فسفر و غلظت 6 در هزار آهن و روی حاصل شد. بنابراین، به نظر می رسد تلفیق 200 کیلوگرم فسفر در هکتار با غلظت 6 در هزار آهن و روی در مناطق با آب و هوا و خاک مشابه محل اجرای طرح برای نخود زراعی رقم (ILC482) مناسب است.

این پژوهش به منظور بررسی اثر تاریخ کاشت بر عملکرد، اجزای عملکرد، محتوای پروتئین و روغن نه رقم سویا، در منطقه شیروان، انجام شد. در این مطالعه نه رقم سویا (هابیت، هاک، بلاک هاک، سنچوری، کلومبوس، کلارک، سحر، زان و ویلیامز) در سه تاریخ کاشت (اول خرداد، 15 خرداد و 30 خردادماه) به صورت فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که با تاخیر در کاشت عملکرد دانه، درصد روغن، تعداد روز از کاشت تا گل دهی، تعداد روز از کاشت تا غلاف دهی و سایر اجزای عملکرد به صورت معنی داری کاهش یافت. تاریخ کاشت دوم خرداد با 2338 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه و روغن را داشت. در حالی که، بیشترین درصد پروتئین در تاریخ کاشت سوم به دست آمد. بین ارقام سویا از نظر عملکرد دانه و صفات اندازه گیری شده (به جز تعداد دانه در بوته و درصد روغن) اختلاف معنی داری مشاهده شد. رقم زان با 2395 کیلوگرم در هکتار بیشترین عملکرد دانه را داشت. رقم سحر شاخص برداشت کمتری داشت و عملکرد کمتری نسبت به سایر ارقام تولید کرد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد که عملکرد دانه و درصد روغن با تاخیر در کاشت کاهش، ولی درصد پروتئین افزایش یافت. ارقام زان، بلاک هاک و هاک در همه تاریخ های کاشت عملکرد دانه و روغن بیشتری نسبت به سایر ارقام داشتند و برای کشت در مناطق سردسیر توصیه می شوند.

به منظور تعیین تاثیرات پرایمینگ و تراکم برای بهبود در صفات مرفولوژیکی و فیزیولوژیکی دو رگ های ذرت سینگل راس (S.C. 704) تحت کشت دوگانه در منطقه ساری، آزمایشی به صورت کرت های خرد شده در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با چهار تکرار در مزرعه ای، در سال زراعی 1389، انجام شد. تیمارهای آزمایش شامل دو سطح تراکم 80 و 100 هزار بوته در هکتار به عنوان فاکتور اول و اسموپرایمینگ بذر دو رگ های ذرت سینگل کراس (704)، با محلول های پلی اتیلن گلایکول (6000PEG ) با غلظت 10 درصد، نیترات پتاسیم (KNO3) با غلظت 0.5 درصد، کلرید پتاسیم (KCl) با غلظت 2 درصد، آب (هیدروپرایمینگ) و شاهد (بدون پرایمینگ) به عنوان فاکتور دوم در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که ارتفاع بوته تحت تاثیرات متقابل پرایمینگ و تراکم با پرایم شدن با محلول پلی اتیلن گلایکول با غلظت 10 درصد و تراکم 100 هزار بوته در هکتار به میزان 33 درصد بیشتر از نیترات پتاسیم و کلرید پتاسیم با غلظت های 0.5 و 2 درصد و تراکم 80 هزار بوته در هکتار بود. همچنین، میزان عملکرد علوفه تر در هکتار با تراکم 100 هزار بوته در هکتار به نسبت 14.42 درصد بیشتر از 80 هزار بوته در هکتار به دست آمد. بهترین تراکم بوته و غلظت محلول های پرایمینگ از دیدگاه پارامترهای شاخص سطح برگ (LAI)، سرعت رشد محصول (CGR) و سرعت جذب خالص (NAR) مربوط به تراکم 80 هزار بوته در هکتار با پرایم شدن با محلول پلی اتیلن گلایکول با غلظت 10 درصد حاصل شد. بنابراین، بهترین تراکم بوته و غلظت محلول های پرایمینگ به ترتیب در تراکم 100 هزار بوته در هکتار با پرایم کردن با محلول پلی اتیلن گلایکول با غلظت 10 درصد برای گیاه ذرت می تواند عملکرد علوفه مناسبی برابر 54730 کیلوگرم در هکتار را تولید کند.

به منظور بررسی اثر نظام های کم آبیاری و کودی بر برخی خصوصیات شیمیایی گیاه و خاک در کشت جو، آزمایشی به صورت طرح کرت های خرد شده در قالب بلوک های کامل تصادفی در چهار تکرار، طی سال های زراعی 871385، انجام شد. کرت های اصلی شامل سه سطح آبیاری 1. بدون تنش (آبیاری نرمال گیاه تا پایان رسیدگی فیزیولوژیک)، 2. قطع آبیاری از آغاز گلدهی تا شروع پر شدن دانه و 3. قطع آبیاری از آغاز گلدهی تا پایان رسیدگی فیزیولوژیک و کرت های فرعی شامل شش سطح کودی: بدون کود، استفاده از کود بارور 2 و نیتروکسین، استفاده از کود ورمی کمپوست، 50 درصد کود شیمیایی+50 درصد کود ورمی کمپوست،50 درصد کود شیمیایی+کود بارور 2 و نیتروکسین و استفاده کامل از کود شیمیایی بود. نتایج نشان داد که مصرف تلفیقی کود شیمیایی و ارگانیک (زیستی و ورمی کمپوست) مقدار فسفر خاک را بیشتر از سایر کودها افزایش داد. همچنین، کاربرد تلفیقی کودها، غلظت نیتروژن گیاه را نسبت به سایر تیمارهای کودی افزایش داد. تیمارهای حاوی ورمی کمپوست در تمام سطوح تنش، دارای کربن آلی، نیتروژن و فسفر خاک بیشتری نسبت به سایر تیمارها بودند. همان طور که این تیمار در شرایط تنش خشکی باعث افزایش غلظت نیتروژن در گیاه شد، کودهای زیستی در شرایط آبیاری نرمال مقدار فسفر خاک و گیاه را نسبت به سایر کودها افزایش دادند.

به منظور بررسی تاثیر کاربرد مقادیر مختلف آهن و منگنز بر صفات کمی و کیفی ذرت علوفه ای رقم سینگل کراس 704، آزمایشی در سال 1389، در شهرستان قائنات (خراسان جنوبی) به صورت فاکتوریل و در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با شانزده تیمار در سه تکرار اجرا شد. تیمارها شامل چهار سطح کود سولفات آهن (عدم مصرف کود به عنوان شاهد و مصرف 30، 60 و 90 کیلوگرم در هکتار) و چهار سطح کود سولفات منگنز (عدم مصرف کود به عنوان شاهد و مصرف 10، 20 و 40 کیلوگرم در هکتار) بود. با افزایش میزان کود در هر دو نوع، افزایش معنی داری در صفات ارتفاع گیاه، تعداد برگ، قطر ساقه، وزن خشک (ساقه، برگ، بلال) و عملکرد خشک علوفه مشاهده شد. اما در صفات کیفی شامل درصد پروتئین، فیبر نامحلول در شوینده خنثی و فیبر نامحلول در شوینده اسیدی با افزایش میزان کود تا حد بهینه (براساس آزمون خاک برای کود آهن 60 و برای کود منگنز 20 کیلوگرم در نظر گرفته شد)، افزایش معنی داری در صفات دیده شد، در حالی که کاربرد کود بیشتر از نیاز گیاه باعث کاهش کیفیت شد. بنابراین، برای داشتن علوفه ای با خصوصیات کمی و کیفی خوب، مصرف 60 کیلوگرم در هکتار کود سولفات آهن و 20 کیلوگرم در هکتار کود سولفات منگنز برای این منطقه توصیه می شود.

به منظور بررسی اثر پرایمینگ بذر با سالیسیلیک اسید بر خصوصیات کیفی و ارزش نانوایی گندم، رقم الوند،با تاریخ کاشت متفاوت آزمایشی با طرح فاکتوریل در قالب بلوک های کامل تصادفی اجرا شد. عوامل مورد بررسی شامل پرایم بذر با سطوح مختلف سالیسیلیک اسید شامل سطوح شاهد (بذر پرایم نشده)، 400، 800، 1200، 1600، 2000 و 2400 میکرومولار و دو تاریخ کاشت اول آبان و اول آذر، سال زراعی 891388، بود که در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه زنجان اجرا شد. نتایج نشان داد که پرایمینگ موجب کاهش جزئی، کمتر از 1 درصد، درصد پروتئین نسبت به تیمار شاهد در هر دو تاریخ کاشت شد که احتمالا به دلیل اثر مثبت پرایمینگ بر عملکرد دانه و تجمع بیشتر نشاسته در دانه ها ست تا افزایش مقدار پروتئین دانه. در مقابل پرایمینگ باعث افزایش عدد زلنی و افزایش حجم نان حاصله شد. میزان گلوتن تر، شاخص گلوتن و عملکرد دانه بر اثر پرایمینگ افزایش پیداکرد؛ ولی این افزایش در تاریخ کاشت دوم بیشتر از تاریخ کاشت اول بود. علاوه بر این، سطوح بالاتر سالیسیلیک اسید موجب افزایش بیشتر در این صفات شد.

به منظور بررسی روش های مختلف کنترل علف های هرز گوجه فرنگی، آزمایشی به صورت طرح بلوک کامل تصادفی در سه تکرار، در سال 1387، در مزرعه تحقیقاتی دانشگاه تهران، کرج، اجرا شد. تیمارهای آزمایشی شامل کاربرد پس رویشی (در مقدار توصیه شده) و پیش رویشی (مقدار کاهش یافته هر کدام در تلفیق با مالچ) علفکش های متریبوزین، ریم سولفورون و سولفوسولفورون؛ همچنین، کاربرد پیش رویشی (در تلفیق با مالچ) و پس رویشی مخلوط دو به دو این علفکش ها و نیز متریبوزین+هالوکسی فوپ متیل، تریفلورالین+متریبوزین، مالچ به تنهایی، شاهد تداخل و شاهد با وجین در طول فصل رشد بود. صفاتی نظیر وزن خشک و تراکم علف های هرز و عملکرد میوه و زیست توده گوجه فرنگی ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که فقط تیمارهای مصرف پس رویشی سولفوسولفورون و ترکیب سولفوسولفورون+ریم سولفورون به ترتیب با 92 و 93 درصد کارایی، علف هرز پیچک صحرایی را به طور موثر کنترل کردند. همچنین، همه تیمارها علف های هرز تاج خروس ریشه قرمز، تاج خروس رونده و خرفه را در سطح خوب (بیش از 80 درصد) تا عالی (بیش از 90 درصد) کنترل کردند. علفکش های متریبوزین، ریم سولفورون و سولفوسولفورون در اوایل زمان مصرف، گیاه سوزی محدود و ناپایداری روی گوجه فرنگی ایجاد کردند که بعد از چهار هفته، با رشد گیاه گوجه فرنگی ترمیم شد. به طور کلی نتایج این آزمایش نشان داد که کنترل موثر علف های هرز پهن برگ و نازک برگ در گوجه فرنگی با کاربرد پیش رویشی علفکش های ریم سولفورون، سولفوسولفورون و متریبوزین در تلفیق با مالچ و یا علفکش پس رویشی قابل دستیابی است.

به منظور بررسی واکنش رشد و رقابت گندم و خردل وحشی به سطوح نیتروژن، آزمایشی در سال زراعی 89-1388، در دانشگاه کشاورزی و منابع طبیعی رامین خوزستان در سی و شش کیلومتری شمال اهواز اجرا شد. گندم و خردل وحشی در یک آزمایش گلدانی با ترکیب های گندم خالص، خردل وحشی خالص و مخلوط گندم و خردل وحشی تحت سطوح مختلف نیتروژن شامل صفر، شصت، یکصد و بیست و یکصد و هشتاد کیلوگرم در هکتار قرار گرفتند. نتایج آزمایش نشان داد که عملکرد دانه، ماده خشک و تعداد سنبله گندم در شرایط بدون رقابت، با افزایش سطوح نیتروژن، به طور معنی داری افزایش یافتند. در حالی که، صفات یادشده گندم در هنگام رقابت با خردل وحشی در سطوح بالای نیتروژن کاهش معنی داری نشان دادند. درصد پروتئین کل بوته و دانه گندم، با افزایش نیتروژن تا سطح یکصد و بیست کیلوگرم افزایش یافت و پس از آن، تا سطح یکصد و هشتاد کیلوگرم نیتروژن در هکتار، ثابت ماند. در حالی که، این صفات در شرایط رقابت با خردل وحشی با مصرف یکصد و بیست تا یکصد وهشتاد کیلوگرم نیتروژن در هکتار، نه تنها افزایش نیافت، بلکه به طور معنی داری کاهش یافت. بیشترین بازیافت ظاهری نیتروژن با گندم به ترتیب در شرایط بدون علف هرز و مصرف یکصد و بیست کیلوگرم نیتروژن در هکتار و کمترین آن در حضور خردل وحشی و یکصد و هشتاد کیلوگرم نیتروژن در هکتار مشاهده شد. همچنین، نتایج نشان داد که بیشتر صفات اندازه گیری شده خردل وحشی در سطوح بالای نیتروژن بر خلاف گندم، تفاوت چندانی در شرایط رقابت و بدون رقابت نداشتند.

اثر دور آبیاری بر غلظت برخی از عناصر پرمصرف و کم مصرف در برگ پرتقال تامسون ناول پیوند شده روی سه پایه به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار ارزیابی شد. فاکتورها شامل نوع پایه در سه سطح (پونسیروس (Poncitus trifoliata)، ترویر سیترنج (Citrus sinensis´ Poncitus trifoliate) و نارنج (Citrus aurantium) و دور آبیاری در چهار سطح (دو، چهار، شش و هشت روز یک بار) بود. نتایج نشان داد که نوع پایه و دور آبیاری می تواند غلظت عناصر غذایی برگ پیوندک را به طور معنی داری تحت تاثیر قرار دهد. اختلاف بین پایه های مرکبات در جذب عناصر غذایی در فواصل آبیاری کوتاه مدت، یعنی هر دو روز یک بار، بیشتر دیده شد. در تیمار آبیاری با فاصله دو روز، غلظت مس بالاتری با پایه نارنج، پتاسیم با پایه پونسیروس و نیتروژن، فسفر، آهن و روی با پایه ترویر سیترنج در برگ پیوندک پرتقال تامسون ناول دیده شد. در تیمار آبیاری با فاصله هشت روز، غلظت روی و مس بالاتری با پایه نارنج، نیتروژن و پتاسیم با پایه پونسیروس و فسفر با پایه ترویر سیترنج در برگ پیوندک پرتقال تامسون ناول دیده شد. در مجموع، پایه های استفاده شده در این پژوهش که از پایه های رایج مرکبات در شمال ایران بودند، در شرایط تنش خشکی، برتری چندانی از لحاظ جذب عناصر غذایی نسبت به یکدیگر نشان ندادند.

یخبندان بهاره یکی از عوامل محدود کننده در تولید انگور است. استفاده از برخی ترکیبات شیمیایی یکی از روش های کاهش خسارت سرما محسوب می شود. سالیسیلیک اسید در چهار غلظت صفر (شاهد)، 0.5، 1 و 2 میلی مولار در مرحله تمام گل روی بوته های انگور ده ساله رقم بیدانه سفید محلول پاشی و صبح روز بعد، تغییرات غلظت کربوهیدرات های محلول، پرولین و پروتئین های محلول در بافت برگ اندازه گیری شد. نمونه هایی از برگ و ساقه به مدت سه ساعت تحت تنش سرمایی صفر، 2-، 4- و 8- درجه سانتی گراد و نمونه های خوشه گل در معرض دماهای صفر، 2- و 4- درجه سانتی گراد قرار داده شدند. کاربرد سالیسیلیک اسید در غلظت 0.5 میلی مولار سبب حداکثر تجمع کربوهیدرات های محلول و در غلظت های 0.5 و 1 میلی مولار باعث افزایش غلظت پرولین برگ شد. کاربرد سالیسیلیک اسید در غلظت 2 میلی مولار سبب کاهش پروتئین های محلول شد. تیمار های سالیسیلیک اسید، سرما و برهم کنش آن ها تاثیر معنی داری بر درصد نشت یونی در بافت های مختلف داشت. تیمار با سالیسیلیک اسید باعث کاهش موثر درصد نشت یونی تا محدوده 8- درجه سانتی گراد در نمونه های ساقه و 4- درجه سانتی گراد در برگ و خوشه گل در مقایسه با شاهد شد. به نظر می رسد که سالیسیلیک اسید ضمن افزایش غلظت تنظیم کننده های اسمزی مانند کربوهیدرات ها و پروتئین های محلول باعث کاهش اثرات منفی دمای پایین و خسارت به غشای سلول ها می شود.

تاکنون، برنامه های کامپیوتری مختلفی نظیر برنامه Germin برای محاسبه مولفه های جوانه زنی طراحی شده است که استفاده از آن ها اشکالاتی در بر دارد. هدف از این مطالعه اصلاح برنامه Germin برای محاسبه مولفه های جوانه زنی بود. با کمک برنامه بهینه شده اقدام به مدل سازی تاثیرات زوال بذر بر سبزشدن گندم در سطوح مختلف خشکی شد. به این منظور این آزمایش در قالب طرح آماری کاملا تصادفی به روش فاکتوریل با ترکیب پنج سطح زوال بذر (صفر، 48، 72، 96 و 144 ساعت دوره تسریع پیری) و سه سطح خشکی (1-، 5- و 10- بار) انجام شد. نتایج نشان داد که تابع چاپمن ریچاردز به خوبی سبزشدن تجمعی را در همه تیمارهای زوال بذر و شرایط خشکی شرح می دهد. با افزایش دوره های تسریع پیری زمان حرارتی برای سبزشدن از 145 به 194 درجه سانتی گراد روز رشد افزایش یافت و تنش خشکی نیز به افزایش زمان حرارتی منجر شد. برای مثال در تیمار 144ساعت تسریع پیری زمان حرارتی به 240 درجه سانتی گراد روز رشد رسید. درصد و سرعت سبزشدن با افزایش دوره تسریع پیری کاهش یافتند. نتایج نشان داد با افزایش زمان حرارتی در شرایط مطلوب محیطی زمان حرارتی برای سبزشدن در شرایط تنش خشکی به طور خطی افزایش یافت. برنامه بهینه شده توانست مولفه های جوانه زنی را محاسبه کند و توصیه می شود در مطالعات بذری از Germin بهینه شده استفاده شود.

برای جوانه زنی بذر ارکیده خربقی معمولی، آزمایشی به صورت فاکتوریل با سه عامل شامل نوع محیط کشت در پنج سطح، دو نوع ترکیب قندی و استفاده از پپتون در دو سطح اجرا شد. از پنج نوع محیط کشت متفاوت با دو سطح تیمار قندی و دو سطح تیمار پپتون استفاده شد. نتایج نشان داد محیط های کشت مختلف می توانند روی درصد جوانه زنی و رشد بعدی پروتوکورم تاثیر معنی دار داشته باشند. از میان پنج محیط کشت مورد آزمایش، محیط کشت فاست بهترین تاثیر را روی درصد جوانه زنی و نیز رشد پروتوکورم ها دارد. اثر نوع تیمار قندی روی درصد جوانه زنی کاملا معنی دار است، ولی روی رشد پروتوکورم معنی دار نیست. اثر تیمار پپتون نیز روی درصد جوانه زنی بذر و رشد پروتوکورم معنی دار است. نتیجه نهایی نشان داد بهترین ترکیب برای جوانه زنی بذر (49.6%) به صورت غیرهم زیست، محیط کشت تغییریافته فاست با پپتون و پنج گرم فروکتوز همراه با دوازده گرم ساکارز در لیتر (MFH2P2) و بهترین ترکیب برای رشد پروتوکورم ها (17.3 میلی متر) محیط کشت تغییریافته فاست با پپتون و سی گرم ساکارز در لیتر(MFH1P2) است؛ بنابراین، می توان گفت نوع محیط، نوع قند و مواد آلی روی درصد جوانه زنی بذر به صورت غیرهم زیست و نوع محیط و مواد آلی روی رشد بعدی گیاهچه های پروتوکورمی این گونه تاثیر معنی دار دارند. همچنین، با استفاده از شرایط کشت درون شیشه ای می توان دوره جوانه زنی و رشد این گیاه را در مقایسه با شرایط طبیعی به مدت قابل توجهی (حداقل دو سال) کاهش داد.

به منظور ارزیابی برخی تغییرات مورفولوژیکی و بیوشیمیایی بادام (Prunus dulcis Mill.) در شرایط تنش شوری و تعیین رابطه بین انباشت یون های سدیم و کلر با این تغییرات، آزمایشی بر مبنای طرح آماری کاملا تصادفی با چهار سطح تیماری شامل؛ صفر (شاهد)، 25، 50 و 75 میلی مول بر لیتر نمک خالص کلرید سدیم طراحی و بین سال های 1389 تا 1391 اجرا شد. ماده آزمایشی استفاده شده در این تحقیق بذر ژنوتیپ های سالم و بارده بادام رشد یافته در مناطق شور استان آذربایجان شرقی بود. این بذرها بعد از رشد و رسیدن به مرحله 20 15 برگی به مدت هشت هفته تحت تاثیر سطوح شوری قرار گرفتند. نتایج نشان داد که آستانه ظهور علائم سوختگی حاشیه ای در برگ های بادام با انباشت سدیم به میزان حداقل 11 9 میلی گرم بر گرم ماده خشک در ارتباط است. همچنین، مشخص شد که به موازات انباشت یون های سدیم و کلر در برگ، میانگین محتوای پرولین آزاد به طور معنی دار و با الگوی خطی از 37.7 در ژنوتیپ های بادام شاهد به 117.9 میکرومول بر گرم ماده تر در ژنوتیپ های تحت 75 میلی مول نمک افزایش می یابد. بر اساس نتایج به دست آمده فعالیت آنزیم های آنتی اکسیدان کاتالاز و آسکوربات پراکسیداز با افزایش سطوح نمک روند افزایشی معنی دار داشت (p≤0.05). همچنین، فعالیت آنزیم پراکسیداز تا سطح شوری 50 میلی مول افزایشی و در سطوح بالاتر کاهشی بود.

به منظور بررسی اثر اندازه غده، کود نیتروژن و تاریخ برداشت بر عملکرد و اجزای عملکرد سیب زمینی یک آزمایش فاکتوریل در قالب طرح پایه بلوک های کامل تصادفی با 3 تکرار انجام شد. این آزمایش، در سال زراعی 911390، در مزرعه ای واقع در روستای عورکی، شهرستان چابهار، اجرا شد. در این آزمایش، اندازه غده در دو سطح (کوچک تر و بزرگ تر از 35 میلی متر)، مقدار کود نیتروژن در چهار سطح (صفر، 60، 120 و 180 کیلوگرم در هکتار) و تاریخ برداشت در دو سطح (برداشت 105 و 112 روز پس از سبز شدن) بررسی شد. نتایج تجزیه واریانس حاکی از اثر معنی دار اندازه غده، نیتروژن و اثر متقابل اندازه غده×نیتروژن در سطح احتمال 1 درصد بر تمام صفات مورد مطالعه بود. اثر تاریخ برداشت روی صفات تعداد کل غده، تعداد غده های درشت، عملکرد غده و وزن ماده خشک معنی دار بود. نتایج نشان داد که با افزایش مقدار نیتروژن تا 120 کیلوگرم در هکتار تعداد کل غده ها، تعداد غده های درشت، عملکرد غده و وزن ماده خشک افزایش یافت، اما افزایش مقدار نیتروژن تا 180 کیلوگرم در هکتار سبب کاهش آن ها شد. با توجه به شرایط انجام تحقیق به نظر می رسد که در این منطقه، اندازه غده بزرگ تر از 35 میلی متر، نیتروژن به مقدار 120 کیلوگرم در هکتار و تاریخ برداشت 112 روز پس از سبز شدن (12 فروردین)، با تولید 41500 کیلوگرم در هکتار غده برای کاشت رقم سانته مناسب باشد.